Musekese is een privé kamp. Het ligt in het park op een terrein dat door de 2 eigenaren ontwikkeld en onderhouden wordt. Kafue National Park is eigendom van de grond maar zij hebben enkele concessies. De concessies zijn zo gekozen dat langs de rivier liggen en aan elkaar gesloten liggen en een mooi groot terrein vormen. De “wegen” eigenlijk paden die er zijn, zijn aangelegd door hun en er rijdt ook niemand anders op dan zij. We hebben de auto’s geparkeerd en zullen er de komende 5 dagen niet in rijden.

Elke dag wordt er een ontbijt, koffie, lunch, thee en diner verzorgd met drinken erbij en elke dag 2 activiteiten.

Een game-drive, een boottocht of een wandeling. Je kiest zelf wat je doet en wanneer.

Alle activiteiten doe je onder begeleiding van een getrainde gids die alles weet over de dieren en de omgeving maar ook de dieren kan spotten.

We gaan ervan uit dat we veel gaan zien maar ook veel gaan leren, de gidsen zullen ook veel vertellen over de dieren en hun gedrag.

Het kamp heeft 1 gezamenlijke ruimte, een groot rieten dak en daaronder in verschillende niveaus mooie open ruimtes. Een bar, waar je kunt relaxen, een vuurplaat waar je met z’n allen kunt zitten en een vlonder aan het water, een lagune, waar je eet en je de dieren kunt observeren.

Het ziet er allemaal even prachtig en verzorgd uit. Er zijn 4 “kamers” dus je kunt er met maximaal 8 personen verblijven. De kamers liggen aan een pad dat langs de lagune loopt en liggen allemaal een stuk van elkaar.

De achterwand, aan de pad zijde, is van tentdoek met een deur. De voorkant, aan de lagune zijde, is helemaal gemaakt van hor gaas. De hele kamer en badkamer kijken uit over de lagune en je ziet de nijlpaarden en antilopen grazen.

De kamer heeft een mooi groot bed en kasten en er is een toilet en een “bucket” douche.

Dit is een grote emmer met een douchekop eraan. Je bestelt een douche en dan wordt de emmer gevuld en jij doucht door de douchekop open te draaien.

Heerlijk, douchen met het geweldig uitzicht op de lagune.

Voor de kamers is een terrasje met stoelen waar je heerlijk kunt zitten en naar de dieren kunt kijken.

Glutenvrij kunnen ze verzorgen dus ik hoef me over het eten geen zorgen te maken.

We worden om 05.30 uur gewekt en om 06.00 uur wordt het ontbijt geserveerd.

Elektriciteit is er niet dus om 05.30 scharrelen Bert en ik, als blinde kippen door de kamer.

Het lukt ons met behulp van de solarlampjes om op tijd aangekleed bij het ontbijt te verschijnen. Ik heb 5 lagen kleding aan want het is koud en we gaan in een open auto zitten voor een paar uur.

Er zijn geroosterde glutenvrije boterhammen en ik ben niet de enige glutenvrije. Een Engelse mijnheer moet ook glutenvrij eten dus dat is wel ze gezellig.

Kopje koffie, boterhammetje en om 06.30 uur vertrekken we. Onze gids is Phil, 1 van de eigenaren. Phil en Tyronne zijn 6 jaar geleden dit kamp begonnen. Ze zijn beiden nog erg jong, maar toen nog jonger. Phil was 26 jaar en Tyronne 24 jaar.

Ze zijn beiden opgegroeid in dit gebied en dat merk je.

Het is teveel op te noemen wat we de eerste ochtend rit zien en ik heb honderdduizend foto’s om te laten zien. In de middag maken we een boottocht op de rivier. We zien veel mooie vogels en de nijlpaarden en krokodillen die op de oever liggen en naar ons kijken.

De sundowner (zonsondergang borrel) doen we vlak voor een eilandje in de rivier en we kijken hoe de zon zakt met een gin en tonic in de hand.

We varen rustig terug naar de plek waar de auto staat om ons weer naar het kamp terug te brengen.

Langzaam wordt het donker en Phil hoort het gebrul van een leeuw. Hij vraagt of we de leeuw op willen zoeken en gaan kijken of er andere leeuwen op het gebrul afkomen.

Het gebrul van de leeuw is eigenlijk een roep naar de anderen. Leeuwen zijn niet altijd bij elkaar, als ze elkaar uit het oog verliezen dan gaan ze naar elkaar roepen/brullen om elkaar weer terug te vinden.

Langzaam gaan we op zoek naar de leeuw, de weg is bochtig en ineens loopt ze voor ons op de weg. Het is een leeuwin, die rustig omkijkt en vervolgens doorloopt over het pad.

Dit kamp is zo rustig en er rijden alleen auto’s van het kamp, de dieren zijn er inmiddels aan gewend en weten dat ze niet opgejaagd worden. Het aantal dieren dat bij dit kamp verblijft groeit elk jaar en daar zijn Phil en Tyrone, terecht, trots op. Hun harde werk wordt beloond. Stropers komen er amper tot niet en dat was 6 jaar geleden wel anders. Het gebied was zo onherbergzaam en ontoegankelijk dat het een eldorado voor stropers was. De komst van Musekese heeft voor rust gezorgd en de dieren merken dat.

De leeuwin loopt door en gaat na zo’n 500 m ineens liggen langs de kant van de weg in het gras. Ze begint eerst zachtjes maar dan steeds harder te roepen. Het gebrul komt vanuit het puntje van haar tenen, we zien haar hele lijf meebewegen met elke brul. Ik voel het gebrul ook tot in mijn tenen. Het schijnt zo te zijn dat leeuwen gebrul nog harder is en dat je dat nog intenser voelt. Na haar geroep blijft het een tijd stil, ze kijkt rond en wij natuurlijk ook. Er komt geen antwoord op haar gebrul en zij begint opnieuw. Het is fascinerend om te zien, de leeuwin, rustig liggend als een hond en onderwijl brullend. Zij heeft geen last van ons en we staan op ongeveer 10 meter afstand naar haar te kijken en te genieten.

Een tweede auto van het kamp is ook gekomen. Wij zijn met 6 personen op de boot geweest en de 2 anderen gasten wilden liever een wandeling maken met een gids, dat kan dan dus gewoon.

Via de radio is doorgegeven dat er een leeuw is en ze zijn snel opgehaald en komen ook.

De aankomst van de 2^e auto stoort de leeuwin ook totaal niet en ze blijft haar roep herhalen.

(Ik heb het opgenomen, je kunt het bij ons komen luisteren en de foto’s komen kijken)

Ik begin bijna medelijden met haar te krijgen, ze roept en roept en niemand reageert, vanuit het niets komt ineens nog een leeuwin het schijnsel van de koplampen inlopen. Het lijkt wel een film, ze loopt zo op de roepende leeuwin af en de 2 geven elkaar kopjes, alsof het huiskatten zijn.

Kippenvel, zo mooi en natuurlijk terwijl ze gewoon levensgevaarlijk zijn.

Beiden lopen een stukje samen op en laten zich neervallen. Een op de weg en de ander in het gras. De dames liggen heerlijk. Helaas wel op de weg die wij eigenlijk moeten rijden om weer terug te komen bij het hoofdgebouw waar het diner op ons wacht.

We staan zeker nog 15 minuten te genieten en foto’s te maken, de foto’s zijn niet geweldig omdat er een rode filter over het zoeklicht gaat als ze echt naar een dier gaan kijken, van het witte zoeklicht zou een dier veel last kunnen hebben.

Onze auto wordt gestart en langzaam rijden we de weg op richting de leeuwin. Zij komt omhoog en kijkt naar ons en laat zich weer vallen. We wachten weer een tijdje en dan rijden we weer een stukje. De leeuwin kijkt weer op en staat dan op en gaat een stukje verderop liggen. We kunnen vertrekken. Opgetogen rijden we terug naar het kamp, wat een geweldige ervaring om de leeuwinnen zo te zien. Het blijken moeder en dochter te zijn, waarschijnlijk gaan ze later die avond, zonder de leeuw of de rest van hun groep op jacht.

Het diner is geweldig en later als ik in bed lig hoor ik de nijlpaarden weer rustig grazen voor mijn terrasje en met dat geluid val ik in slaap.