Vandaag gaan we naar Botswana, dit doen we via Namibië.

Er is een directie grensovergang - tussen Zambia en Botswana, maar dat is met een ferry.

Momenteel is 1 ferry stuk en dus zijn de wachtrijen enorm. De ferry wordt het meest gebruikt door vrachtwagens en weinig door gewoon verkeer, behalve toeristen.

De grensovergang schijnt enorm chaotisch te zijn dus dat willen we vermijden.

Aangezien we ook graag de Falls wilden zien is dit een betere keuze. Reistijd is hetzelfde en we moeten nu 2x een grens over maar we denken dat het tijd en stress bespaart.

We rekenen op 1 uur tijd bij elke grensovergang en 3 uur rijden. We kunnen uitslapen tot 07.00 uur maar besluiten op te staan om 06.30 uur.

Gister tijdens het boodschappen doen hebben we een stuk kaas kunnen kopen. Kaas is een zeer luxeproduct hier en smaakt helaas in de vertste verte niet naar kaas maar prima als vervanging.

Ik zei tegen Bert; “morgenvroeg een pan-tosti” daar hadden onze vrienden ook wel oren naar.

Dus eerst maar eens 4 pan-tosti’s gemaakt. Heerlijk in de buitenlucht om 07.00 uur een tosti eten. Thuis zou ik dat iets te vroeg zijn maar hier smaakt het heerlijk.

Gisteravond hebben we aan onze warmwater man gevraagd of we om 08.00 uur een toer naar de watervallen konden krijgen. “Yes” was zijn antwoord.

Als we om 08.00 uur bij het visitor centrum aankomen en alles op slot is vragen we ons af of hij gewoon op alles yes zegt maar geen idee heeft waar het over gaat.

We wachten een poosje en besluiten dan om naar wat huisjes te lopen die verderop staan, op de veranda zitten wat vrouwen en kinderen en 1 jongeman. Hij staat op en komt naar ons toe.

Hij lacht vriendelijk maar het is duidelijk dat hij geen idee heeft wat we vragen en hij amper Engels spreekt. We vragen naar de boss, hij zegt: “Ooovies?”

Ha, dat kennen we. Op de vraag of de ooovies ver is krijgen we een blanco blik, ik beeld uit lopen of rijden, hij zegt even niks en dan ineens: “distance”

We maken daaruit op dat het dus ver is en we met de auto moeten, terwijl we teruglopen komt de man die we gister even op de campsite gezien hebben op zijn fiets aan.

De boss!! Hij heeft geen wit overhemd aan maar een ruiten met felle kleuren. Op het eerste gezicht ziet het er allemaal keurig uit. We vertellen dat we een tocht naar de watervallen willen en hij geeft aan dat hij wel meeloopt.

Terwijl hij met ons praat bekijk ik hem wat beter en zie dat zijn broek tot op de draad versleten is. De zoom hangt aan beiden kanten los en 1 kant is ingescheurd tot halverwege zijn kuit. De zakken zijn ingescheurd en de band boven zit los. Het overhemd heeft gaten alsof er een muis aan geknaagd heeft.

Hij loopt op een paar zwarte schoenen die betere tijden hebben gekend en op die schoenen loopt hij moeiteloos over de rotsen en keien terwijl ik flink moet klauteren en goed grip moet zoeken.

De watervallen zijn inderdaad prachtig. Hij laat ons achter zodat hij weer terug kan naar het visitor centrum en wij op ons gemak foto’s kunnen maken.

De terugweg vinden we met wat gepuzzel en we denken dat we goed zitten als we een huisje zien.

We zijn te ver en komen uit bij de huisjes waar we eerder waren. De vrouwen en kinderen giechelen en wij zeggen “sorry, sorry” en lopen snel naar het visitor centrum.

Onze Boss wacht daar op ons en we rekenen af. Op naar de grens, Zambia - Namibië.

Zambia uit is geen probleem we leveren onze papiertjes in en laten ons paspoort zien en we krijgen weer een stempel waarmee we het land mogen verlaten.

Nu Namibië in. Eerst moeten we een formulier ophalen bij een hokje, voor het hokje staat een stoel die vastgebonden is met een groen touw.

Je moet op de stoel gaan zitten en vanuit het hokje wordt je lichaamstemperatuur gemeten.

Gek, vanaf een afstand, maar blijkbaar zijn we ok want we krijgen het formuliertje in onze handen gedrukt.

Bert en ik gaan in de rij staan voor het grenskantoor en vullen het formulier in. Onze vrienden hebben het beter gedaan, 1 is de papieren aan het invullen buiten en de ander staat binnen in de rij. Suf dat wij daar niet aan gedacht hebben maar we willen ook niet bij hun aansluiten. Volgende keer ook maar 1 in de rij en 1 papieren invullen.

We wachten geduldig en mogen op een gegeven moment het kantoor binnen. Onze vrienden staan al bij het laatste loket waar je de wegenbelasting moet betalen de rest hebben zij al afgehandeld. We hopen dat het allemaal snel gaat zodat zij niet te lang hoeven te wachten op ons. Er zijn 2 loketjes en het gaat traag. Veel mensen beschikken niet over een paspoort maar over een wit A4-tje van hun district kantoor, hierop zit een foto van hunzelf en er staat en een stempel op. Uiteraard een stempel want anders is het niks waard in dit land.

We moeten ons paspoort laten zien en vervolgens worden vingerafdrukken en duimen van beide handen gescand en een foto gemaakt.

Privacy is nog een zeer vies woord in dit land, zij hebben nu mijn vingerafdrukken, dat is wel een vreemd gevoel. Wie weet wat ze ermee kunnen doen, denk ik meteen.

Onze vrienden staan nog steeds bij het loketje voor de wegenbelasting, de mijnheer die hun hielp, liet ineens alles uit zijn handen vallen en vertrok. Hij komt net weer terug en als verklaring zegt hij; “Tea” Jaaaa, dat geloof je toch niet. Je bent een klant aan het helpen en je ontdekt dat het je pauze is, dan help je die klant niet tot hij klaar is, dan vertrek je om thee te gaan drinken en niemand neemt het ook van je over. Hier kan dat want…dit is Afrika.

Als hij dan uiteindelijk hun gaat helpen weet hij het wachtwoord van zijn computer niet meer en kunnen ze niet betalen. Echt, ik verzin dit niet. Ze krijgen een papiertje en de vraag om te betalen als ze het land verlaten bij de andere grens. In ons geval over 1 a 2 uur want we rijden meteen door naar de grens met Botswana.

Wij zijn aan de beurt na hun en Bert legt uit dat wij hetzelfde gaan doen en vraagt of wij ook een briefje kunnen krijgen zodat we kunnen betalen bij de andere grens.

Ok, 1 grens gedaan en dat heeft dik 1 uur geduurd.

De weg in Namibië is prima en vlotten snel. De grens met Botswana bereiken we na 45 minuten rijden.

Het lijkt allemaal voorspoedig te gaan totdat we aankomen bij de daadwerkelijke grens en blijkt dat we nog geen wegenbelasting betaald hebben. Auto’s blijven staan en mannen moeten gaan betalen.

Bert heeft geen lokale dollars maar gelukkig kunnen we met een creditcard betalen.

Op naar het grenskantoor van Botswana.

De rij voor het kleine kantoortje is lang en er is geen schaduw terwijl de zon heel heet is.

We wachten tot we naar binnen mogen en iedereen moppert en is niet blij. Oudere mensen willen erlangs om boven op een stoel te gaan zitten wachten tot ze aan de beurt zijn. Zolang in de zon in de rij is geen pretje.

Eindelijk zijn we binnen en ook hier gaat het dan redelijk vlot. Papierwerk van ons en de auto is in orde en we moeten dan alleen nog wegenbelasting betalen.

Volgende loketje. Gelukkig kunnen we hier ook met creditcard betalen want we hebben nog geen Pula’s, het lokale geld.

Al met al heeft dit toch ook weer 1 1/2 uur geduurd en we zijn blij als we kunnen gaan rijden.

We rijden de weg op en daar staat in alle rust een giraf aan een boom te knabbelen. Heerlijk, het is zo gaaf om de dieren zo te zien.

Ons einddoel van die dag is Kasane, zo’n 45 minuten rijden, het is de plek waar de ferry aankomt die we anders hadden genomen.

We willen daar een nachtje op de camping staan bij de Toro lodge maar het lukt ons niet om die te vinden. We rijden de route 2x en besluiten om uiteindelijk maar bij de Big 5 Chobe lodge te gaan staan, als we daar de bordjes van volgen staat eronder dat het voorheen Toro lodge was.

Het is er erg druk en ze hebben gelukkig nog 1 plekje voor ons.

M en E regelen de admin van de camping en wij gaan op zoek naar het lokale kantoor van onze autoverhuurder. De klink van onze camperdeur begint het langzaam te begeven en scheurt middendoor.

Mocht de klink afbreken dan hebben we een probleem want dan kan de deur niet meer dicht. Het lukt ons niet om de verhuurder te vinden, de gps-coördinaten kloppen niet (meer)

Ik heb met Amos, die in Kasane werkt ge-appt over de invertor dus ik app hem weer en leg hem het probleem uit.

Amos reageert onmiddellijk en zegt dat hij morgenvroeg langs kan komen vóór hij naar de kerk gaat om 10.00 uur.

Top, we zijn er blij mee. De avond verloopt rustig, terwijl het op de camping ontzettend druk is. Rond 03.00 uur die nacht rijdt er luid toeterend een vrachtwagen langs.

Geluiden van de bewoonde wereld in plaats van nijlpaarden of leeuwen. Langzaam moet ik terugschakelen naar die geluiden. Liever niet!