Buffalo Thorn Lodge naar Lange Dreef in Rijswijk
THUIS!!
De terugvlucht was prima en we hebben zelfs af te toe geslapen.
De rit van Buffalo Thorn Lodge naar Johannusburg is voorspoedig verlopen.
Na een stevig ontbijt van gebakken eieren en spek konden we op pad.
De eerste 150 km hebben we nog samen gereden, hierna scheiden onze wegen.
We hebben samen zo’n 6000 km gereden in een kleine 32 dagen.
De reis is gepland door M en dat heeft ze geweldig gedaan. We hebben genoten, zoals jullie hopelijk in de verslagen hebben kunnen lezen.
Het is een fantastische reis geweest waarin we ontzettend veel gezien en meegemaakt hebben.
Nu weer terug naar de werkelijkheid.
De werkelijkheid is ook dat we een bord op de gevel hebben dat het huis onder voorbehoud verkocht is, want dat is ook nog gebeurd tijdens deze vakantie.
De eerste was draait en de eerste cappuccino is alweer gemaakt.
Het eerste fietstochtje naar de supermarkt, waar alle vakken en rekken gevuld zijn en er een kust en keur is aan verse groenten en fruit, is ook al gebeurt.
Weer thuis in ons eigen bed met ons hoofd en hart vol verhalen, geuren, kleuren en beelden waar we nog lang op kunnen teren.
Kubu Island naar Buffalo Thorn Safari Lodge 461 km
Pittig dagje rijden voor de boeg.
Eerst 60 km over de zoutvlakte, en dat kan zomaar 2 uur duren en daarna nog wat asfalt en een grens over.
We besluiten om 07.30 uur te gaan rijden.
Het eerste stuk is prachtig. Een mooie gladde zoutvlakte die wit is met een strakblauwe lucht.
Aansluitend vooral veel struiken en zand.
Het gaat voorspoedig en het asfalt begint eerder dan we dachten, aangename verassing.
We komen steeds meer in de bewoonde wereld. Echte huizen en zelfs winkelcentrumpjes die eruitzien zoals in Nederland. Een supermarkt, een kledingzaak, een sportzaak en wat leegstand.
De grens stelt niks voor. Botswana uit in 5 minuten, Zuid-Afrika in ook in 5 minuten.
De Lodge is een hotel met verschillende soorten kamers op een groot stuk grond waar ook dieren rondlopen.
Er worden hier ook buffels gehouden dus ook een grote buffelwei.
Wij hebben kamers in de retraite, ligt een stuk bij het restaurant vandaan maar wel lekker rustig.
Colaatje op het terras met uitzicht op een voederplaats voor verschillende soorten dieren.
Kamers zijn schoon en ruim met douche binnen en buiten.
Het is nog steeds warm dus we nemen een lekkere buitendouche.
We eten in het restaurant dus het wordt een verassing, ook op glutenvrij gebied.
Morgen gaan we om 09.00 uur rijden.
Johannesburg is nog 420 km en we moeten de camper inleveren en daarna nog naar de luchthaven.
Onze vlucht is om 19.20 uur.
Tussen Zuid-Afrika en Nederland is geen tijdsverschil dus dat scheelt een jetlag.
Zaterdagochtend vliegen we via Frankfurt naar Nederland.
Ik zal foto’s gaan plaatsen maar iedereen is ook van harte welkom om foto’s te komen kijken.
Elephant Sands naar Planet Baobab 150 m
De dag begint rustig we hoeven vandaag maar weinig kilometers te rijden over een weg die redelijk goed zal zijn.
De drukte op de camping neemt af en wij ontbijten en gaan rond 10.00 uur rijden.
De weg is inderdaad niet slecht, sommige stukken zitten grote gaten en soms ligt er alleen gravel maar verder rijdt het goed door.
Er steken af en toe koeien of ezels over en we zien weinig mensen lopen.
Af en toe een fietser.
In Botswana hebben we ook nog geen politiecontrole gehad. In Zambia had je soms ineens een politiecontrole post. Er is meestal een slagboom bij. Je moet stoppen en wachten tot er iemand de slagboom omhoog doet.
Op dat soort momenten is het belangrijk dat je vooral niet laat zien dat je haast hebt of het onzin vind dat er zo’n controle is want dan laten ze je rustig een hele tijd staan.
De auto wordt stilgezet, je kijkt rustig en vooral vriendelijk om je heen en als je gespot hebt wie de slagboom moet openen dan knik je vriendelijk of zwaait.
De laatste controle was echt een staaltje van machtsvertoon. Er waren 2 hekken op de weg geplaatst en we stonden stil aan onze kant van de weg. Langzaam kwam er een jonge man aanlopen die onze blik ontwijkt en naar een andere man loopt. Samen lopen ze een stukje langs de slagbomen. We blijven rustig zitten en kijken naar de 2 mannen. Ineens draait de jonge man zich om en opent de slagboom aan de andere kant van de weg.
Hij maakt nog steeds geen oogcontact en ook ons vriendelijk zwaaien wordt genegeerd, hij draait zelfs zijn rug naar ons toe. We rijden rustig door de slagboom en moeten er hartelijk om lachen als we wegrijden.
Hopelijk hebben ze er een goed gevoel aan over gehouden dat ze ons hebben laten wachten.
Planet Baobab is een hele bekende kampeerplek in deze regio, er is ook niet veel keuze.
In Gweta ligt de Gweta lodge en verder is er in de wijde omtrek niets.
We gaan morgen naar Kubu Island, dat ligt tussen 2 meren in die momenteel drooggevallen zijn. Hierdoor ontstaan 2 zoutpannen waar overheen kunt rijden.
Er zijn geen wegwijzers of verkeersborden maar alleen een eindeloze witte vlakte.
We moeten op onze navigatie rijden met gps-coördinaten want anders komen we er niet aan. Gelukkig hebben wij er een, anders hadden we dit niet kunnen doen.
We zijn al om 11.00 uur bij Planet Baobab, en daar wacht ons een grote teleurstelling, de kampeerplekken zijn volgeboekt er zijn alleen nog hutjes te huur.
Ik vraag of de receptioniste naar Gweta Lodge wil bellen en die zijn ook volgeboekt dus geen kampeer opties. We proberen te onderhandelen over de prijs van de hutjes, de prijs is inculsief ontbijt. De receptioniste wil echt wel meedenken en geeft aan dat een hutje zonder ontbijt ook kan. We realiseren ons dat er geen andere optie is en nemen ieder een hutje.
De hutjes zijn prachtig. Het zijn traditioneel gebouwde ronde gebouwtjes met een rieten dak. Tegenvaller er staan 1 persoonsbedden in, tegen de wand zijn uit beton 2 bedden gemaakt en daar ligt een matras op en hangt een muskietennet omheen. Een deur achterin de kamer leidt naar een gangetje dat uitkomt bij een apart hutje waar een badkamer is.
Eigen toilet en douche. Het was niet helemaal de bedoeling maar het is wel lekker. Het enige nadeel is dat we alle spullen vanuit de auto naar het hutje moeten brengen. We lopen een aantal keren op een neer. ’s Avonds eten we een eigen gekookte maaltje op het terrasje voor ons huisje.
We slapen goed en kunnen uitgerust aan onze tocht over de zoutvlakte beginnen.
Kasana naar Elephant Sands
We zijn vroeg wakker en nemen een lekker warme douche.
Om 08.00 uur rijdt er een auto van het verhuurbedrijf het kampeerterrein op. We worden opgehaald. Hûh, dat was toch niet de bedoeling. We willen net gaan ontbijten en het zou toch op de camping gebeuren?
De chauffeur vertrekt en ik stuur Amos een appje. Het moet bij hem op de zaak want hij heeft speciaal gereedschap nodig.
Ineens staat Amos op de camping en hij vraagt of we toch mee kunnen. We vertrekken snel met hem. Hij moet om 10.00 uur in de kerk zijn en wij willen graag op tijd vertrekken.
Het blijkt een bekend probleem te zijn en hij heeft ook een andere klink maar die moet wel nog aangepast worden. Haakse slijper erop en na zo’n 20 min zijn we klaar.
Hij op tijd voor de kerk en wij blij met de klink.
Onze reis duurt nog tot vrijdag en we gaan nog een paar dagen naar een afgelegen gebied dus als het daar afbreekt hebben we een probleem. Natuurlijk heeft Bert McGyver wel nagedacht over een oplossing maar de nieuwe klink is het makkelijkst en veiligst.
Snel tanken en een boodschap en op naar Elephant Sands.
In Botswanna zijn erge strenge regels voor het vervoeren van vlees, fruit en groenten. Er zijn controle posten en we hebben bij een vorige reis al eens een prachtige steak weg moeten gooien omdat hij niet verder mee het land in mocht.
We verstoppen onze vers gekochte groenten en hüttenkäse en brie in de auto en gaan op pad.
Inderdaad worden we een paar kilometer voor de camping gestopt. We zien een jong stel langs de kant van de weg in een pannetje roeren. Vlees dat rauw is mag niet mee maar je kan het daar ter plekke koken, braden, bakken of opeten.
Zo’n gedoe. Wij worden gecheckt en ze vinden niks. Nog even alle schoenen door een vies ontsmettingsbadje en met de auto door een bak met goor water waar ook een ontsmettingsmiddel in zit.
Op naar de camping.
Elephant Sand is een heel bekende camping in deze contreien. Het is gebouwd rond een waterhole (watergat) waar olifanten graag komen drinken.
Het is de laatste jaren flink uitgebreid en heeft zijn charme verloren. Het is er verschrikkelijk druk en er staan ook 3 grote bussen met toeristen die rondtrekken met een auto en dan zelf hun tentje op moeten zetten.
We zoeken een plekje en gaan naar de bar. Er is geen olifant te zien maar het is er wel knetterdruk. We drinken 1 drankje en besluiten terug te gaan naar onze auto’s
We hebben zoveel olifanten gezien in hun natuurlijke omgeving, deze slaan we over.
De camping is druk en heel rumoerig. Het einde van waanzinnige outback trip zit er echt bijna op. Langzaam komen we steeds meer terug in de bewoonde wereld.
Die nacht hoor ik weer geen dieren maar alleen maar mensen die praten en lachen.
Het bleef nog lang onrustig.
Ngonye Falls naar Kasane Botswana
Vandaag gaan we naar Botswana, dit doen we via Namibië.
Er is een directie grensovergang - tussen Zambia en Botswana, maar dat is met een ferry.
Momenteel is 1 ferry stuk en dus zijn de wachtrijen enorm. De ferry wordt het meest gebruikt door vrachtwagens en weinig door gewoon verkeer, behalve toeristen.
De grensovergang schijnt enorm chaotisch te zijn dus dat willen we vermijden.
Aangezien we ook graag de Falls wilden zien is dit een betere keuze. Reistijd is hetzelfde en we moeten nu 2x een grens over maar we denken dat het tijd en stress bespaart.
We rekenen op 1 uur tijd bij elke grensovergang en 3 uur rijden. We kunnen uitslapen tot 07.00 uur maar besluiten op te staan om 06.30 uur.
Gister tijdens het boodschappen doen hebben we een stuk kaas kunnen kopen. Kaas is een zeer luxeproduct hier en smaakt helaas in de vertste verte niet naar kaas maar prima als vervanging.
Ik zei tegen Bert; “morgenvroeg een pan-tosti” daar hadden onze vrienden ook wel oren naar.
Dus eerst maar eens 4 pan-tosti’s gemaakt. Heerlijk in de buitenlucht om 07.00 uur een tosti eten. Thuis zou ik dat iets te vroeg zijn maar hier smaakt het heerlijk.
Gisteravond hebben we aan onze warmwater man gevraagd of we om 08.00 uur een toer naar de watervallen konden krijgen. “Yes” was zijn antwoord.
Als we om 08.00 uur bij het visitor centrum aankomen en alles op slot is vragen we ons af of hij gewoon op alles yes zegt maar geen idee heeft waar het over gaat.
We wachten een poosje en besluiten dan om naar wat huisjes te lopen die verderop staan, op de veranda zitten wat vrouwen en kinderen en 1 jongeman. Hij staat op en komt naar ons toe.
Hij lacht vriendelijk maar het is duidelijk dat hij geen idee heeft wat we vragen en hij amper Engels spreekt. We vragen naar de boss, hij zegt: “Ooovies?”
Ha, dat kennen we. Op de vraag of de ooovies ver is krijgen we een blanco blik, ik beeld uit lopen of rijden, hij zegt even niks en dan ineens: “distance”
We maken daaruit op dat het dus ver is en we met de auto moeten, terwijl we teruglopen komt de man die we gister even op de campsite gezien hebben op zijn fiets aan.
De boss!! Hij heeft geen wit overhemd aan maar een ruiten met felle kleuren. Op het eerste gezicht ziet het er allemaal keurig uit. We vertellen dat we een tocht naar de watervallen willen en hij geeft aan dat hij wel meeloopt.
Terwijl hij met ons praat bekijk ik hem wat beter en zie dat zijn broek tot op de draad versleten is. De zoom hangt aan beiden kanten los en 1 kant is ingescheurd tot halverwege zijn kuit. De zakken zijn ingescheurd en de band boven zit los. Het overhemd heeft gaten alsof er een muis aan geknaagd heeft.
Hij loopt op een paar zwarte schoenen die betere tijden hebben gekend en op die schoenen loopt hij moeiteloos over de rotsen en keien terwijl ik flink moet klauteren en goed grip moet zoeken.
De watervallen zijn inderdaad prachtig. Hij laat ons achter zodat hij weer terug kan naar het visitor centrum en wij op ons gemak foto’s kunnen maken.
De terugweg vinden we met wat gepuzzel en we denken dat we goed zitten als we een huisje zien.
We zijn te ver en komen uit bij de huisjes waar we eerder waren. De vrouwen en kinderen giechelen en wij zeggen “sorry, sorry” en lopen snel naar het visitor centrum.
Onze Boss wacht daar op ons en we rekenen af. Op naar de grens, Zambia - Namibië.
Zambia uit is geen probleem we leveren onze papiertjes in en laten ons paspoort zien en we krijgen weer een stempel waarmee we het land mogen verlaten.
Nu Namibië in. Eerst moeten we een formulier ophalen bij een hokje, voor het hokje staat een stoel die vastgebonden is met een groen touw.
Je moet op de stoel gaan zitten en vanuit het hokje wordt je lichaamstemperatuur gemeten.
Gek, vanaf een afstand, maar blijkbaar zijn we ok want we krijgen het formuliertje in onze handen gedrukt.
Bert en ik gaan in de rij staan voor het grenskantoor en vullen het formulier in. Onze vrienden hebben het beter gedaan, 1 is de papieren aan het invullen buiten en de ander staat binnen in de rij. Suf dat wij daar niet aan gedacht hebben maar we willen ook niet bij hun aansluiten. Volgende keer ook maar 1 in de rij en 1 papieren invullen.
We wachten geduldig en mogen op een gegeven moment het kantoor binnen. Onze vrienden staan al bij het laatste loket waar je de wegenbelasting moet betalen de rest hebben zij al afgehandeld. We hopen dat het allemaal snel gaat zodat zij niet te lang hoeven te wachten op ons. Er zijn 2 loketjes en het gaat traag. Veel mensen beschikken niet over een paspoort maar over een wit A4-tje van hun district kantoor, hierop zit een foto van hunzelf en er staat en een stempel op. Uiteraard een stempel want anders is het niks waard in dit land.
We moeten ons paspoort laten zien en vervolgens worden vingerafdrukken en duimen van beide handen gescand en een foto gemaakt.
Privacy is nog een zeer vies woord in dit land, zij hebben nu mijn vingerafdrukken, dat is wel een vreemd gevoel. Wie weet wat ze ermee kunnen doen, denk ik meteen.
Onze vrienden staan nog steeds bij het loketje voor de wegenbelasting, de mijnheer die hun hielp, liet ineens alles uit zijn handen vallen en vertrok. Hij komt net weer terug en als verklaring zegt hij; “Tea” Jaaaa, dat geloof je toch niet. Je bent een klant aan het helpen en je ontdekt dat het je pauze is, dan help je die klant niet tot hij klaar is, dan vertrek je om thee te gaan drinken en niemand neemt het ook van je over. Hier kan dat want…dit is Afrika.
Als hij dan uiteindelijk hun gaat helpen weet hij het wachtwoord van zijn computer niet meer en kunnen ze niet betalen. Echt, ik verzin dit niet. Ze krijgen een papiertje en de vraag om te betalen als ze het land verlaten bij de andere grens. In ons geval over 1 a 2 uur want we rijden meteen door naar de grens met Botswana.
Wij zijn aan de beurt na hun en Bert legt uit dat wij hetzelfde gaan doen en vraagt of wij ook een briefje kunnen krijgen zodat we kunnen betalen bij de andere grens.
Ok, 1 grens gedaan en dat heeft dik 1 uur geduurd.
De weg in Namibië is prima en vlotten snel. De grens met Botswana bereiken we na 45 minuten rijden.
Het lijkt allemaal voorspoedig te gaan totdat we aankomen bij de daadwerkelijke grens en blijkt dat we nog geen wegenbelasting betaald hebben. Auto’s blijven staan en mannen moeten gaan betalen.
Bert heeft geen lokale dollars maar gelukkig kunnen we met een creditcard betalen.
Op naar het grenskantoor van Botswana.
De rij voor het kleine kantoortje is lang en er is geen schaduw terwijl de zon heel heet is.
We wachten tot we naar binnen mogen en iedereen moppert en is niet blij. Oudere mensen willen erlangs om boven op een stoel te gaan zitten wachten tot ze aan de beurt zijn. Zolang in de zon in de rij is geen pretje.
Eindelijk zijn we binnen en ook hier gaat het dan redelijk vlot. Papierwerk van ons en de auto is in orde en we moeten dan alleen nog wegenbelasting betalen.
Volgende loketje. Gelukkig kunnen we hier ook met creditcard betalen want we hebben nog geen Pula’s, het lokale geld.
Al met al heeft dit toch ook weer 1 1/2 uur geduurd en we zijn blij als we kunnen gaan rijden.
We rijden de weg op en daar staat in alle rust een giraf aan een boom te knabbelen. Heerlijk, het is zo gaaf om de dieren zo te zien.
Ons einddoel van die dag is Kasane, zo’n 45 minuten rijden, het is de plek waar de ferry aankomt die we anders hadden genomen.
We willen daar een nachtje op de camping staan bij de Toro lodge maar het lukt ons niet om die te vinden. We rijden de route 2x en besluiten om uiteindelijk maar bij de Big 5 Chobe lodge te gaan staan, als we daar de bordjes van volgen staat eronder dat het voorheen Toro lodge was.
Het is er erg druk en ze hebben gelukkig nog 1 plekje voor ons.
M en E regelen de admin van de camping en wij gaan op zoek naar het lokale kantoor van onze autoverhuurder. De klink van onze camperdeur begint het langzaam te begeven en scheurt middendoor.
Mocht de klink afbreken dan hebben we een probleem want dan kan de deur niet meer dicht. Het lukt ons niet om de verhuurder te vinden, de gps-coördinaten kloppen niet (meer)
Ik heb met Amos, die in Kasane werkt ge-appt over de invertor dus ik app hem weer en leg hem het probleem uit.
Amos reageert onmiddellijk en zegt dat hij morgenvroeg langs kan komen vóór hij naar de kerk gaat om 10.00 uur.
Top, we zijn er blij mee. De avond verloopt rustig, terwijl het op de camping ontzettend druk is. Rond 03.00 uur die nacht rijdt er luid toeterend een vrachtwagen langs.
Geluiden van de bewoonde wereld in plaats van nijlpaarden of leeuwen. Langzaam moet ik terugschakelen naar die geluiden. Liever niet!
Roy's camp naar Ngonye Falls 501 km
Hoera, we slapen uit! De wekker gaat om 06.15 uur. Geen luipaard of olifant maar wel weer veel nijlpaarden in de rivier.
We hebben een lange dag te rijden, de wegen zijn niet allemaal goed dus we verwachten dat het wel eens zo’n 7 a 8 uur kan duren voor we er zijn.
De weg is weer echt Afrikaans! Er steekt van alles over en er loopt en fietst van alles langs.
De kinderen maar ook volwassenen zwaaien vaak en zijn enthousiast. Je kunt wel zien dat er veel armoede is. Kinderen met kapotte maar ook vieze kleding.
Er wappert wel veel was op de erfjes en iedereen lacht.
Hier is het net zoals in alle andere Afrikaanse landen. De vrouwen werken en de mannen zitten.
Het land wordt bewerkt door vrouwen, vaak zelfs met een kind op hun rug en dan met een pikhouweel het land ontginnen.
De mannen zitten langs de weg of op de erfjes. We hebben 1 man gezien die hout verkocht, zittend in een kruiwagen…. in de schaduw.
Je ziet ook vaak mannen lopen met een stuk gereedschap in de hand, Bert zegt dan; “Kijk daar loopt een man met gereedschap”
Ik roep dan meteen: “om naar zijn vrouw te brengen!!”
De vrouwen lopen ook met grote manden of zakken meel van 25 kilo op hun hoofd.
Ze staan te wassen in de rivier of lopen met kinderen rond.
Een paar dagen geleden reden we achter een koelwagen van een bierbrouwerij, ineens stopte hij bij een clubje mannen, dat daar zat te wachten met plastic jerrycans.
De wagen stopte en de mannen konden hun jerrycans vullen met bier.
Een soort van Heineken thuisbezorg service.
Ik zie dat in Nederland niet zo snel gebeuren.
Ieder dorpje heeft ook een school, dus elke paar kilometer zie je een schooltje staan.
Bij deze schooltjes zie je ook vaak een waterpomp, de watervoorziening is goed geregeld.
Onze eerste stop is Mongu, een grote stad in deze provincie. Bij binnenkomst twijfelen we daar nog aan maar al snel komen we bij een tankstation, dat nog diesel heeft. Betalen kan alleen met geld en niet met de kaart. De bank zit bij het winkelcentrum en daar is ook een internetcafé.
Hoera, kan ik even facetimen met Lisa en we kunnen wat verhalen op de weblog plaatsen.
De afgelopen dagen voelen als een film. Al die dieren in hun eigen omgeving en zo op hun gemak. Fantastisch, echt genoten. Het enthousiasme en de toewijding van de mensen van Musekese is ook ongelofelijk.
We doen wat boodschappen en duiken het internetcafé in. Noodzakelijke dingen worden gedaan en de tocht wordt vervolgd.
De weg is soms heel goed en soms echt vreselijk slecht, grote gaten of gewoon alleen rood zand.
We willen kamperen bij de Ngonye Falls, het zijn prachtige watervallen en net een nieuwe toeristen bestemming in Zambia.
De camping die we vinden wordt geleid door een lokale community, het geld dat we hier besteden gaat rechtstreeks naar de lokale mensen.
Het kampeerterreintje is klein en er zijn veel mensen. We worden verwezen naar een lege plek met een eigen wc en douche. Prima voor 1 nachtje. Geen uitzicht op de watervallen maar we horen ze wel.
De man die ons verwelkomd heeft vraagt of we willen douchen, dat willen we wel.
Hij maakt een vuurtje en zet er een grote pan met water op. Zodra het water kookt mengt hij het met koud water en vult de zinken emmer met dat water.
Shower is ready. Ik ga als eerste. Het is een heerlijke douche, een mooie rieten afscheiding en een prima werkend douchekop aan de zinken emmer.
De man blijft zitten en kookt nog meer water. We zeggen dat het goed is zo maar hij begrijpt ons niet.
“more shower, more water” OK! Hij heeft een taak en die gaat hij volbrengen.
Eigenlijk willen er maar 3 mensen douchen maar we laten hem 4 x de douche vullen want anders gaat hij niet weg.
Communicatie is echt niet mogelijk. Hij zegt op alles ‘Yes”.
Het laatste douche water gebruiken we straks wel voor de afwas.
Ondertussen is er een man met een mooi wit overhemd en een donkerblauwe broek aangekomen. Hij vraagt of we blijven kamperen en of we toer naar de waterval willen.
Je mag de watervallen niet onbegeleid bezoeken. Het is niet duidelijk aangegeven waar je moet lopen en ze zijn bang dat er iets met je gebeurt. Voor de begeleiding moet je betalen dus dat betekent extra inkomsten voor hun. Prima, we willen de watervallen zien dus daar betalen we dan wel voor.
We eten weer een heerlijke ossenhaas die gebakken is op het kampvuurtje.
Het vlees is hier belachelijk goedkoop maar ontzettend mooi.
’s Nachts geen nijlpaarden of luipaarden of olifanten maar alleen de watervallen op de achtergrond.
Ben benieuwd hoe ik straks in Nederland weer slaap, zal vast wennen zijn die stilte.
Ntemwa naar Roy's camp
We worden weer om 05.30 uur wakker gemaakt. Ontbijtje om 06.00 uur.
De tassen zijn ingepakt en we zijn klaar om te vertrekken.
De tocht terug naar Musekese duurt ongeveer 3 uur, met een rustig boemeltje rijden we terug.
We verwachten er eigenlijk niks van maar opeens ziet M een luipaard in het veld, links van de weg.
In het mooie ochtendlicht zien we een luipaard rustig lopen.
Volgens Tyrone is het hetzelfde luipaard als gisteravond.
Zij beweegt soepel en snel door het veld. Het ziet er fantastisch uit. Ik neem een aantal foto’s maar zit vooral te genieten van het beeld van dit mooie beest in het veld.
Als laatste beeld is dat toch wel heel mooi.
De rest van de tocht is zien we wel wat grote krokodillen en nijlpaarden maar niks spectaculairs meer.
De boottocht is ook fantastisch en we zien nijlpaarden het water induiken alsof ze gaan zwemmen.
Ineens staat er op de oever een olifant, die hebben eigenlijk nog maar 1 keer gezien hier, de allereerste dag en verder niet.
Hij schrikt van ons en klimt moeiteloos de oever op, om in de struiken te verdwijnen.
Bij Musekese krijgen we nog een lunch en dan is het tijd om afscheid te nemen van alle lieve mensen die daar werken.
Ze vragen ons nog om uit te kijken naar een roedel wilde honden die langs de weg ligt na 14.5 km.
Mochten de honden daar nog zijn dan horen ze dat graag. We beloven dat we het ze laten weten.
De honden zijn er inderdaad nog. Het zijn 5 wilde honden, vrij jong nog en ze zijn prachtig.
We staan een tijd te kijken en genieten van ze. Ze zijn nieuwsgierig maar ook bang en weten niet goed wat ze moeten doen. Ze lopen iedere keer een stukje verder en gaan dan weer in het gras liggen om naar ons te kijken. Zodra wij weer optrekken, staan ze weer op en lopen een stukje verder.
We willen op tijd bij Roy’s camp zijn en nog even internetten tussendoor dus we rijden door.
Helaas het internet werkt niet.
Moeten we de volgende dag een oplossing voor zoeken.
Wordt vervolgd.
Roy's camp vervolg
We kunnen niet internetten bij de lodge. Dat is een flinke domper.
Ik had me er zo op verheugd om even met Lisa te Facetimen en de verhalen op de de blog te zetten.
Het was ook jammer dat we geen contact op konden nemen met Musekese om ze te vertellen dat de honden er inderdaad nog waren.
De lodge heeft een radio en we vragen of zij contact op willen nemen met Musekese om ze te vertellen dat de honden er nog zijn.
De eigenaar van de lodge wil eigenlijk dat er een melding wordt gedaan aan Panthera, een wereldwijde organisatie die katachtigen en wilde honden monitort.
Panthera houdt bij welke dieren er in een bepaald gebied zijn en identificeert ze aan de hand van bepaalde kenmerken.
Bij leeuwen aan de hand van hun snorharen, bij cheeta’s aan de vlekken en luipaarden aan de ronde vlekken. Wilde honden worden herkend aan hun vlekken, dat is bij iedere hond een uniek patroon.
Panthera was erg blij met de melding en wilde weten of we foto’s hadden. Zij zouden die avond naar Roy’s camp komen om de foto’s even te uploaden.
Prima, natuurlijk, maar we wilden ook graag dat een melding naar Musekese ging, dat zou ook geregeld worden.
We rijden naar Roy’s camp en vrij snel na onze aankomst verschijnen er 2 dames met een laptop.
Ze zijn ontzettend blij met onze informatie en foto’s. Alles wordt op hun computer ge-upload en ze hebben contact opgenomen met Musekese.
Wat ons ook verteld wordt is, dat als het een onbekende troep wilde honden is, wij ze een naam mogen geven.
Wat een geweldig idee, en gevoel! Een troep wilde honden die wij ontdekt hebben en een naam mogen geven.
We duimen dat het een nog niet ontdekte troep honden is!
De dames vertellen ook dat er olifanten door het kamp kunnen lopen, dat wisten we al van de vorige keer, dus daar worden we niet warm of koud van.
De camping medewerker komt vervolgens om ons welkom te heten, hij is zo blij dat we er weer zijn.
Iedereen die we tot nu toe ontmoet hebben, behalve de mannen in dat scout kampje, heeft ons welkom geheten. Het is opvallen en voelt iedere keer weer goed.
Hij verteld dat de nacht nadat wij vertrokken waren er een luipaard met jong in het kamp is geweest. Balen dat we dat gemist hebben. We vragen of hij ons wakker wil maken als ze weer komt, hij zegt dat hij het zal doen maar we verwachten niks.
De meeste bewoners zijn ontzettend bang voor dieren en willen ze echt niet zien.
We gaan lekker slapen.
Hopelijk lukt het ons morgen om even ergens verhalen te uploaden.