nog meer Busanga Plains

Vaste routine!

We worden gewekt om 05.30 uur en staan weer om 06.00 uur met een kopje koffie bij het vuurtje. Om 06.00 uur is het nog donker en koud dus het vuurtje is heerlijk.

De game drive van vandaag duurt tot 11.00 uur, om 11.30 uur gaan we lunchen.

15.30 uur is er thee en om 16.00 uur vertrekken we voor nog een game drive.

Het is onze laatste dag hier, morgenvroeg vertrekken we weer naar Musekese en dan door naar Botswana voor het laatste stuk van onze vakantie.

Dichtbij het kamp zien we het verschrikkelijke resultaat van het vuur. Alles is zwart en rookt. De lucht is dik en stinkt vreselijk. Zonde van de mooie natuur maar gelukkig herstelt het zich ook weer.

Als we de vlakte oprijden ziet Tyrone in de verte aan de horizon een zwarte streep buffels van wel 1 kilometer lang.

De buffels zijn verjaagd door het vuur en verplaatsen zich nu naar een ander gebied.

Het is een indrukwekkend gezicht, als ze lopen bewegen ze zich in een rechte lijn achter elkaar door het veld. Het zijn er wel 500 a 600, oude en jonge buffels, mannetjes en vrouwtjes.

Effie probeert ons ernaartoe te rijden. De buffels lopen gewoon door het veld maar de auto moet over het pad anders kom je vast te zitten en dat willen we niet.

Op weg naar de buffels dus, het lukt ons om dichtbij te komen en ze te bewonderen. Buffels zijn gevaarlijke beesten. Olifanten waarschuwen altijd voor ze aanvallen, buffels niet. Kwaad is kwaad en dan stormen ze op je af. Je bent dan altijd het bokkie.

Langzaam rijden we dichterbij en dan wordt de motor uitgezet. Sommige buffels kijken naar ons maar lopen dan toch door, blijkbaar zijn we niet hinderlijk of bedreigend.

Na een tijdje rijden we verder en pikken ze weer op bij een watertje waar ze drinken.

Hetzelfde verhaal, sommige kijken maar er gebeurt niets. Wij genieten, het zijn zulke indrukwekkende beesten en het zijn er zoveel.

We rijden verder als de buffels weer vertrokken zijn. De zebra’s hier zijn van een andere soort dan de zebra’s in Gonarehzou en Hwange.  De zebra’s hier hebben alleen zwart-witte strepen en geen schaduw streep ertussen. Mooie beesten en veel kleintjes, ook veel drachtige zebra’s dus er zullen er snel meer veulentjes zijn.

We zien wildebeest, hartebeest, kudu en bokkies maar geen leeuwen of luipaarden vandaag.

Tevreden rijden we terug naar het kamp. Pizza lunch. De glutenvrije pizza is ongelofelijk lekker, de chef-kok werkt met een grond oven, het is vreselijk knap wat hij iedere keer weer weet te maken. Het glutenvrije brood dat ik iedere dag, geroosterd krijg, bakt hij ook zelf.

De middag gebruik ik om verslagen bij te schrijven en te luieren. Om 16.00 uur gaan we een avondtocht rijden.

We zien dieren maar niks bijzonders, ahum, dat is wel erg verwend, maar ik wil zo graag nog een luipaard zien.

Onze sundowner drinken we bij een rivier en we kijken naar een aantal prachtige vogels. Ineens schiet er een klein diertje het veld over, een muis of rat….

Ik spring op de treedplank van de auto en iedereen lacht me uit.

We hebben al geweldige beesten gezien en zelfs leeuwen van dichtbij en ik spring op de treeplank voor een muisje.

Langzaam wordt het donker en we vertrekken weer richting kamp. Bericht via de radio: “Luipaard bij de weg naar het kamp” en dan begint het avontuur weer. Op jacht naar het luipaard. Effie rijdt de auto met snelheid naar het pad waar het luipaard gezien is en schijnt ondertussen met het zoeklicht in de struiken.

We naderen de andere auto van en ineens loopt het luipaard voor ons in het veld.

Een prachtig dier dat rustig door het veld loopt en zich niks aantrekt van ons zoeklicht.

Het luipaard loopt op zijn gemak door het veld, steekt de weg voor ons over en loopt verder.

We zien hem achter de struiken verdwijnen. Effie zegt dat hij denkt dat het luipaard naar het pad voor het kamp gaat.

We trekken op en rijden langzaam richting het kamp, Effie heeft gelijk, ineens duikt het luipaard weer op in het veld.

Het is een indrukwekkend gezicht, het luipaard door het veld. Wat een mooi cadeau.

Laatste avond toch een luipaard.

Opgetogen rijden we terug naar het kamp. Een laatste diner en een heerlijke warme douche in de buitenlucht onder de sterren.

Morgen nog een rit met de auto en een boottocht en dan weer zelf op pad.

Ntemwa Busanga

05.30 uur worden we gewekt. De routine zit nog er nog helemaal in en om 06.00 uur staan we met een kopje koffie bij het vuurtje te ontbijten.

Vandaag gaan we een lange tocht maken, de lunch gaat mee zodat we onderweg zullen eten.

We vertrekken en zien meteen puku en antilopen, wildebeesten en zebra’s. De Plains zijn inderdaad indrukwekkend, groots en open met watervlaktes waar de dieren komen drinken.

Tyrone en Effie zijn onze gidsen en samen weten ze veel. Elke vogel wordt gespot en benoemd en hetzelfde geldt voor elk bokkie. Er zijn zoveel verschillende dat ik ze maar gewoon bokkies ga noemen.

In die open vlakte zijn ook “mounts” oftewel hopen. Dit zijn heuveltjes waar bomen op groeien en struiken. Deze mounts zijn prachtige plekken voor luipaarden, leeuwen en cheetah. De bomen geven schaduw en door de hoogte kunnen ze de hele vlakte overzien, zonder zelf gezien te worden.

Een auto van een andere groep zegt dat er leeuwen zitten bij een mount met een Jackleberrie boom. Op zoek naar de mount met die boom. We vinden de mount met de boom maar er zijn geen leeuwen. Effie blijft kijken en rijdt naar een andere mount en warempel daar in het hoge gras liggen 3 welpjes en 2 leeuwinnen.

De welpjes zijn een aantal maanden oud en bewegen wat en verplaatsen zich, dat geeft ons de mogelijkheid om ze goed te bestuderen en foto’s te maken. De leeuwinnen gapen en draaien wat en uiteindelijk staat er 1 op en loopt naar een plek uit ons zicht.

De game drive kan al niet meer stuk, leeuwen blijven toch het indrukwekkendst en tegelijkertijd het vertederends. Zo raar, alsof je naar katten aan het kijken bent.

Lunchen doen we onderweg naast de auto en ’s middags zien we weer veel dieren.

We rijden terug naar het kamp en zien donkere wolken aan de horizon, ze zijn in de richting van het kamp.

De donkere wolken komen dichterbij en we zien ineens ook hele hoge vlammen. Er is een brandgesticht door vissers en de wind zorgt ervoor dat de brand richting het kamp gaat.

Tyrone zoekt via de radiocontact met het kamp en daar wordt gezegd dat het tot nu toe goed gaat.

In het begin van het seizoen heeft Tyrone rond het kamp een brandgang gemaakt van zo’n 100 meter breed. Deze brandgang heeft hij gemaakt door het terrein rond het kamp zelf in brand te steken. Dit gebeurt dan gecontroleerd en zorgt ervoor dat het oude gras verbrand, het nieuwe gras dat dit seizoen dan groeit zal niet verbranden, mocht er een brand zijn.

Tyrone is er niet helemaal gerust op. De wind waait goed en is veranderlijk en hij hoeft maar ergens een stukje overgeslagen te hebben en zijn levenswerk is weg.

Dichterbij het kamp zien we het vuur van links over de vlakte aan komen razen. Ik heb het gefilmd, het geluid van het vuur en de vlammen is verpletterend. Er vliegen vogels voor de vlammen uit maar je weet dat niet alle dieren zich kunnen redden. Veel kleine dieren maar ook nesten met eieren zullen verbranden en het hele eco-systeem is weer voor lange tijd ontregeld.

De brandgang werkt want we zien de vlammen uit gaan als ze bij het nieuwe gras komen.

Het kamp is veilig maar achter de brandgang breidt het vuur zich uit. Morgen zullen we zien wat het effect van de brand is, wij zijn veilig.

Vissers steken de branden soms per ongeluk aan omdat ze een sigaret weg gooien, soms ook expres omdat in hun cultuur 1x per jaar alles plat gebrand moet worden.

De sundowner gaan we drinken aan de overkant van het kamp. Het kamp ligt aan een watervlakte.

De tocht ernaartoe is heerlijk, de zon begint onder te gaan en er waait nog steeds een lekker windje.

In het water liggen nijlpaarden en we genieten allemaal van onze gin-tonic.

De radio begint ineens te kraken: “Effie, effie, come….” “EFFIE, EFFIE come in’

Arme Effie, is even een plasje aan het doen en hij sprint naar de radio, het is de chef-kok van ons kamp. “Een luipaard bij tent 4.”

De gin en tonic wordt achterovergeslagen en iedereen springt in de auto. Met volle vaart retour naar het kamp.

De zon is onder en het wordt meteen avond. Het is net een avonturenfilm, we rijden in het donker met een groot zoeklicht rond op zoek naar het luipaard.

Elk oog dat oplicht in het witte licht wordt goed bekeken. Effie is heel goed en herkent bijna alle dieren, maar we zien geen luipaard.

We proberen het bij het meertje waar het luipaard graag drinkt maar zien we alleen een otter wegschieten als het zoeklicht op hem geschenen wordt.

Nogmaals de weg om het kamp heen gereden maar helaas is het luipaard in geen velden of wegen te bekennen.

Bij een 2^de rondje om het meertje zien we wel een hele bijzondere uil, dus dat is mooi meegenomen maar geen luipaard.

We geven het op en gaan terug naar kamp. Kampvuurtje en wijntje en daarna een heerlijk diner. Het eten is echt fantastisch. Gisteravond een gerookt maissoepje vooraf, aansluitend een rijst-torentje met tomaat en feta, gebakken bief met aardappelpuree met mosterd en apple crumble met warme vanille saus als afsluiting. Heerlijk wijntje erbij.

Om 22.00 uur naar bed. Morgen begint de dag weer om 05.30 uur.

Musekes camp naar Ntemwa Busanga

Om 05.30 uur worden we weer gewekt. Ontbijtje om 06.00 en vertrek om 06.30 uur.

We splitsen ons vandaag. M en ik gaan op game drive met de auto, de mannen gaan op voet safari.

Gisteravond is er een luipaard bij het hoofdgebouw geweest. De verwachting is dat we de meeste kans hebben om het luipaard te zien als we met de auto gaan.

Helaas een verkeerde gok. De mannen gaan met de auto naar een punt waarvandaan ze zullen gaan lopen. De groepen vertrekken tegelijk. Het is al de hele ochtend onrustig rond het kamp en de dieren waarschuwen elkaar.

De puku’s maken hoge geluiden naar elkaar en de antilopen maken een geluid alsof ze luid kuchen.

Deze geluiden komen allemaal uit hetzelfde gebied. De auto van de wandelaars gaat links om en wij gaan rechts om. Het is een kakofonie van geluiden, het hoge geluid, het gekuch maar ook de vogels waarschuwen. Je voelt de spanning. De dieren rennen ook allemaal 1 kant op. Via de radio horen we ineens dat de auto met wandelaar het luipaard gezien heeft. Snel gaan wij dezelfde kant op maar helaas, geen luipaard. Het luipaard is snel en lenig en kan zich goed verbergen in de dichte struiken en bomen. De dieren blijven onrustig maar het waarschuwen neemt af, dit komt ook omdat de dieren steeds verder weg trekken.

De rest van de game drive zien we mooie dieren maar geen luipaard of leeuw meer.

Na de lunch moeten we onze tassen ingepakt hebben want we gaan per boot naar een ander kamp van Phil en Tyrone. Dit kamp ligt aan de andere kant van de rivier een stuk noordelijker.

Het kamp is een stuk primitiever. Slapen zullen we in een tent, weliswaar met een echt bed en de douche en het toilet zijn buiten. Ieder heeft wel eigen sanitair, maar in de buitenlucht.

Tyrone haalt ons op en we maken een boottocht van 25 minuten, aansluitend stappen we in een auto en maken we een toch van 3 uur. De Bushanga Plains, waar dit kamp ligt is een hele grote open vlakte van 720.000 vierkante kilometer. Deze vlakte staat zo’n 8 a 9 maanden per jaar onder water en is dan niet toegankelijk. Het kamp wordt dus ook elk jaar afgebroken en weer opnieuw opgebouwd. Het hoofdgebouw ligt hoog, zodat het kan blijven staan.

Je kunt hier niet alleen rijden omdat je nergens kunt verblijven en de paden elk jaar weer anders zijn. Als het water weg trekt moet er weer gekeken worden welke wegen er nog zijn en of ze bereden kunnen worden.

De weg ernaar toe is hobbelig maar we zien veel beesten.

Onder een groepje bomen liggen 3 leeuwinnen de weg te bekijken. Wat een geweldige start van ons verblijf. Ze zijn erg ontspannen en reageren amper als de auto dichterbij neer gezet wordt zodat we foto’s kunnen maken en de leeuwinnen van dichtbij kunnen bekijken.

Tuurlijk zijn er ook de nodige bokkies en kudu’s en nijlpaarden en krokodillen te bewonderen.

Er zijn 4 kampen waar je kunt verblijven. 3 zijn helemaal op de Amerikaanse markt gericht en je hebt ons kamp. Dit kamp heeft 4 tenten waarvan er nu 3 bezet zijn.

Het kamp is basic maar heeft verder alles. Weer worden we verwelkomd door het personeel en nadat we even onze tenten bekeken hebben, brengen we de rest van de avond door bij het kampvuur met een wijntje.

De sfeer onderling is gezellig, de 2 andere gasten kennen we al van ons verblijf in Musekese en dat is fijn.

Rond 22.00 uur liggen we in bed. Morgen begint de dag weer om 05.30 uur!

Musekese Camp

Musekese is een privé kamp. Het ligt in het park op een terrein dat door de 2 eigenaren ontwikkeld en onderhouden wordt. Kafue National Park is eigendom van de grond maar zij hebben enkele concessies. De concessies zijn zo gekozen dat langs de rivier liggen en aan elkaar gesloten liggen en een mooi groot terrein vormen. De “wegen” eigenlijk paden die er zijn, zijn aangelegd door hun en er rijdt ook niemand anders op dan zij. We hebben de auto’s geparkeerd en zullen er de komende 5 dagen niet in rijden.

Elke dag wordt er een ontbijt, koffie, lunch, thee en diner verzorgd met drinken erbij en elke dag 2 activiteiten.

Een game-drive, een boottocht of een wandeling. Je kiest zelf wat je doet en wanneer.

Alle activiteiten doe je onder begeleiding van een getrainde gids die alles weet over de dieren en de omgeving maar ook de dieren kan spotten.

We gaan ervan uit dat we veel gaan zien maar ook veel gaan leren, de gidsen zullen ook veel vertellen over de dieren en hun gedrag.

Het kamp heeft 1 gezamenlijke ruimte, een groot rieten dak en daaronder in verschillende niveaus mooie open ruimtes. Een bar, waar je kunt relaxen, een vuurplaat waar je met z’n allen kunt zitten en een vlonder aan het water, een lagune, waar je eet en je de dieren kunt observeren.

Het ziet er allemaal even prachtig en verzorgd uit. Er zijn 4 “kamers” dus je kunt er met maximaal 8 personen verblijven. De kamers liggen aan een pad dat langs de lagune loopt en liggen allemaal een stuk van elkaar.

De achterwand, aan de pad zijde, is van tentdoek met een deur. De voorkant, aan de lagune zijde, is helemaal gemaakt van hor gaas. De hele kamer en badkamer kijken uit over de lagune en je ziet de nijlpaarden en antilopen grazen.

De kamer heeft een mooi groot bed en kasten en er is een toilet en een “bucket” douche.

Dit is een grote emmer met een douchekop eraan. Je bestelt een douche en dan wordt de emmer gevuld en jij doucht door de douchekop open te draaien.

Heerlijk, douchen met het geweldig uitzicht op de lagune.

Voor de kamers is een terrasje met stoelen waar je heerlijk kunt zitten en naar de dieren kunt kijken.

Glutenvrij kunnen ze verzorgen dus ik hoef me over het eten geen zorgen te maken.

We worden om 05.30 uur gewekt en om 06.00 uur wordt het ontbijt geserveerd.

Elektriciteit is er niet dus om 05.30 scharrelen Bert en ik, als blinde kippen door de kamer.

Het lukt ons met behulp van de solarlampjes om op tijd aangekleed bij het ontbijt te verschijnen. Ik heb 5 lagen kleding aan want het is koud en we gaan in een open auto zitten voor een paar uur.

Er zijn geroosterde glutenvrije boterhammen en ik ben niet de enige glutenvrije. Een Engelse mijnheer moet ook glutenvrij eten dus dat is wel ze gezellig.

Kopje koffie, boterhammetje en om 06.30 uur vertrekken we. Onze gids is Phil, 1 van de eigenaren. Phil en Tyronne zijn 6 jaar geleden dit kamp begonnen. Ze zijn beiden nog erg jong, maar toen nog jonger. Phil was 26 jaar en Tyronne 24 jaar.

Ze zijn beiden opgegroeid in dit gebied en dat merk je.

Het is teveel op te noemen wat we de eerste ochtend rit zien en ik heb honderdduizend foto’s om te laten zien. In de middag maken we een boottocht op de rivier. We zien veel mooie vogels en de nijlpaarden en krokodillen die op de oever liggen en naar ons kijken.

De sundowner (zonsondergang borrel) doen we vlak voor een eilandje in de rivier en we kijken hoe de zon zakt met een gin en tonic in de hand.

We varen rustig terug naar de plek waar de auto staat om ons weer naar het kamp terug te brengen.

Langzaam wordt het donker en Phil hoort het gebrul van een leeuw. Hij vraagt of we de leeuw op willen zoeken en gaan kijken of er andere leeuwen op het gebrul afkomen.

Het gebrul van de leeuw is eigenlijk een roep naar de anderen. Leeuwen zijn niet altijd bij elkaar, als ze elkaar uit het oog verliezen dan gaan ze naar elkaar roepen/brullen om elkaar weer terug te vinden.

Langzaam gaan we op zoek naar de leeuw, de weg is bochtig en ineens loopt ze voor ons op de weg. Het is een leeuwin, die rustig omkijkt en vervolgens doorloopt over het pad.

Dit kamp is zo rustig en er rijden alleen auto’s van het kamp, de dieren zijn er inmiddels aan gewend en weten dat ze niet opgejaagd worden. Het aantal dieren dat bij dit kamp verblijft groeit elk jaar en daar zijn Phil en Tyrone, terecht, trots op. Hun harde werk wordt beloond. Stropers komen er amper tot niet en dat was 6 jaar geleden wel anders. Het gebied was zo onherbergzaam en ontoegankelijk dat het een eldorado voor stropers was. De komst van Musekese heeft voor rust gezorgd en de dieren merken dat.

De leeuwin loopt door en gaat na zo’n 500 m ineens liggen langs de kant van de weg in het gras. Ze begint eerst zachtjes maar dan steeds harder te roepen. Het gebrul komt vanuit het puntje van haar tenen, we zien haar hele lijf meebewegen met elke brul. Ik voel het gebrul ook tot in mijn tenen. Het schijnt zo te zijn dat leeuwen gebrul nog harder is en dat je dat nog intenser voelt. Na haar geroep blijft het een tijd stil, ze kijkt rond en wij natuurlijk ook. Er komt geen antwoord op haar gebrul en zij begint opnieuw. Het is fascinerend om te zien, de leeuwin, rustig liggend als een hond en onderwijl brullend. Zij heeft geen last van ons en we staan op ongeveer 10 meter afstand naar haar te kijken en te genieten.

Een tweede auto van het kamp is ook gekomen. Wij zijn met 6 personen op de boot geweest en de 2 anderen gasten wilden liever een wandeling maken met een gids, dat kan dan dus gewoon.

Via de radio is doorgegeven dat er een leeuw is en ze zijn snel opgehaald en komen ook.

De aankomst van de 2^e auto stoort de leeuwin ook totaal niet en ze blijft haar roep herhalen.

(Ik heb het opgenomen, je kunt het bij ons komen luisteren en de foto’s komen kijken)

Ik begin bijna medelijden met haar te krijgen, ze roept en roept en niemand reageert, vanuit het niets komt ineens nog een leeuwin het schijnsel van de koplampen inlopen. Het lijkt wel een film, ze loopt zo op de roepende leeuwin af en de 2 geven elkaar kopjes, alsof het huiskatten zijn.

Kippenvel, zo mooi en natuurlijk terwijl ze gewoon levensgevaarlijk zijn.

Beiden lopen een stukje samen op en laten zich neervallen. Een op de weg en de ander in het gras. De dames liggen heerlijk. Helaas wel op de weg die wij eigenlijk moeten rijden om weer terug te komen bij het hoofdgebouw waar het diner op ons wacht.

We staan zeker nog 15 minuten te genieten en foto’s te maken, de foto’s zijn niet geweldig omdat er een rode filter over het zoeklicht gaat als ze echt naar een dier gaan kijken, van het witte zoeklicht zou een dier veel last kunnen hebben.

Onze auto wordt gestart en langzaam rijden we de weg op richting de leeuwin. Zij komt omhoog en kijkt naar ons en laat zich weer vallen. We wachten weer een tijdje en dan rijden we weer een stukje. De leeuwin kijkt weer op en staat dan op en gaat een stukje verderop liggen. We kunnen vertrekken. Opgetogen rijden we terug naar het kamp, wat een geweldige ervaring om de leeuwinnen zo te zien. Het blijken moeder en dochter te zijn, waarschijnlijk gaan ze later die avond, zonder de leeuw of de rest van hun groep op jacht.

Het diner is geweldig en later als ik in bed lig hoor ik de nijlpaarden weer rustig grazen voor mijn terrasje en met dat geluid val ik in slaap.

Roy's camp naar Musekekese

Als ik een boek aan het schrijven was met hoofdstukken zou hierboven komen te staan;

DE BARRE TOCHT!!

Vandaag vertrekken we naar Musekese, dit is een prive kamp in Kafue National Park Noord.

We blijven 5 dagen bij Tyrone en Phil de oprichters en eigenaars van dit kamp. In noord Kafue heb je verschillende plekken waar prive kampen zijn. Je mag net als in Zuid Kafue ook in Noord Kafue niet wildkamperen en er is sinds kort een camping. De enige plekken waar je kunt verblijven is bij een privé kamp. Deze moet je vaak ver tevoren boeken.

Wij hebben dus voor het eerst zo’n prive kamp geboekt. Ik vind het altijd heerlijk om te kamperen en te koken op kampvuur dus wij geen altijd weinig uit eten en slapen altijd in onze tent. Dit is dus de eerste keer dat we tijdens een vakantie een paar nachten “glamping” gaan doen.

Musekese kamp ligt maar zo’n 65 km van Roy’s kamp volgens de navigatie dus we doen heerlijk rustig aan ’s ochtends.

Er moet een tas ingepakt worden want de auto blijft staan en wij krijgen een eigen “hutje”

Wat neem je mee? Toiletspullen en warme kleding want we zullen ’s ochtends rond 6.00 uur gaan rijden door het park om dieren te zien maar ook de korte broek en hemdjes voor de middagen. De hele auto wordt dus ingepakt. Koelkast bij ons leeg (wijn en boter) en bij E en M erbij. Vriezer bij hun leeg (bereidde kip voor de verdere tocht) en bij ons erbij, alleen maar glutenvrij brood en broodjes.

Om 09.30 uur vertrekken we bij Roy. We willen alle tijd nemen zodat we tegen de lunch bij Musekese zijn.

Oetklepigheid is het enige woord voor wat er toen gebeurde. Niemand heeft opgezocht hoe we precies moesten rijden, de navigatie gaf een route aan en die zijn we gaan volgen.

Kafue park in en op ons gemakkie met zo’n 20 a 30 km per uur op zoek naar het park. Na 2 ½ uur boemelen en hotsen knotsen was er wat onzekerheid over een afslag. Er zou een weg naar rechts moeten zijn maar die zagen we niet en de navigatie gaf ineens de brui eraan en kwam met de tekst: “kan dit niet meer berekenen”

Huh, hoe dan??

Op dat moment kwamen er een stel auto’s aan en die vertelden dat we aan de andere kant van de rivier moesten zijn. Alleen, er is geen brug of pond dus eerst helemaal terug en dan aan de andere kant van de rivier weer omhoog naar Musekese.

Deze tocht gaat zeker 4 uur duren en daardoor lopen we kans om pas na het donker in Musekese kamp aan te komen. In het donker rijden in Afrika is eigenlijk iets wat we nooit willen doen, zeker niet in een National Park waar de dieren actief worden na het donker maar het ook onmogelijk is om je weg te vinden.

De landingsbaan is dichtbij dus we besluiten om te kijken of er een radio te vinden is waar we het kamp mee kunne bereiken en anders keren we om en rijden terug. E probeert of we ze met de satelliettelefoon kunnen bereiken maar dat lukt niet.

Bij de landingsbaan is niks te vinden aan communicatiemiddelen dus we draaien om en beginnen aan de terugweg. We rijden maximale snelheid en het lukt ons om de ingang te bereiken voor 15.00 uur.

Op de heenweg hebben we gezegd dat we naar Musekese gingen en er is toen niet gezegd dat we daar zo niet konden komen. De parkwachter zegt dat de toegangsweg naar het kamp zo’n 60 km verderop ligt.

Hopakee, plankgas en op naar de toegangsweg. De reisgids die we gebruiken is de laatst nieuwe maar wel al 3 jaar oud.

Onderweg vragen we ons af waarom we niet even contact hebben opgenomen met het kamp om, om instructies te vragen? Oetkleppigheid dus!

De toegangsweg is een pad dat vanaf de M9 naar het kamp zou moeten leiden, we twijfelen, langs het pad is een vuur aan de gang. In Zambia en veel andere Afrikaanse landen wordt vaak brandgesticht om te zorgen dat het oude gras verbrand en het nieuwe gras kan groeien. Dit is een controversiële gedachte, niet iedereen gelooft dat het goed is voor de grond om het ieder jaar af te branden.

We rijden nog zo’n 5 km door en besluiten dat het toch het goede pad is. Omkeren en afslaan bij het pad. Het vuur zijn we snel voorbij en we volgen de bochtige weg. Oog voor de omgeving hebben we niet want we willen voor het donker binnen zijn.

Het gaat eigenlijk vrij voorspoedig maar dan komt er een zanderig stuk. Voor onze auto’s geen probleem maar wel voor een doorsnee gewoon autootje.

Midden op de weg staat een auto stil, er rijden net 2 auto’s omheen en die vervolgen hun weg. Bert stapt uit en zegt: “Ik kan hem niet laten staan, hij staat vast en hij staat hier al 2 uur” De andere auto’s konden niet helpen want ze hadden geen sleeplint, ze sturen iemand vanuit een kamp dat 10 km verderop ligt.

In de auto zitten een vrouw en jong kind. Onverantwoord om op zo’n weg niet met een 4x4 auto te rijden en dan ook nog geen spullen bij je te hebben om je eventueel los te kunnen trekken. Ons sleeplint wordt uit de auto gehaald en Bert rijdt de auto ervoor. Hij geeft instructies aan de bestuurder en trekt hem vrij vlot los.

In dit gebied is veel overlast van de Tse Tse vlieg, een steekvlieg die ontzettend irritant is en pijnlijk steekt. De vliegen weten ons meteen te vinden en het enige wat we kunnen doen is ons inspuiten met een middeltje dat je normaal in huis gebruikt. Nood breekt wet, het is vast niet gezond maar de overlast is zo erg dat het echt niet anders kan. Onze vrienden hebben het probleem met de niet werkende schokbreker maar inmiddels ruikt het verbrand bij de auto en is de schokbreker olie gaan lekken. Het stinkt maar er kan verder weinig gebeuren, dus we vervolgen onze weg. Het losgetrokken autootje zit tussen ons in en voelt zicht daar overduidelijk zeer veilig, hij houdt ons wel ontzettend op. Bert weer de auto uit en geeft aan dat wij echt verder moeten en hij even aan de kant moet.

Helemaal zeker of we op de goede weg zijn weten we nog steeds niet want de man met de vastgelopen auto kende Musekese niet.

Ineens staat er een bord met “Musekese, verboden toegang voor onbevoegden”

Hoera, we zijn in ieder geval in de buurt!

Volgens de beschrijving is er na 40 km een soort Y splitsing en moeten we daar linksaf. We komen na zo’n 40 km bij een splitsing en opeens horen we via de walkie talkie: “STOPPEN”

Onze vrienden hebben een lekke band. Die moet verwisseld worden en de mannen gaan aan de slag. Als de band verwijderd is wordt het probleem duidelijk. De veer die onder de auto zit is uit zijn houder gesprongen en de autoband loopt hier tegenaan. De veer is heet en de band is hierdoor gaan smelten op dat aanlooppunt.

M en ik staan erbij te kijken en voelen ons nogal machteloos. Ik stel voor om in onze auto te gaan kijken of de volgende afslag vinden, die zou na 3.2 km moeten zijn.

We zijn nog steeds niet helemaal zeker of dit wel de Y-splitsing is.

M en ik stappen in en ik start de auto, we kijken naar de kilometer tellen zodat we precies weten wanneer het 3.2 km is en ik mag van Bert ook echt niet verder, als er niks is moeten we terugkomen en niet verder zoeken.

Na 3.2 km geen afslag en ook niet na 3.3 of 3.4 of 3.5 we rijden bijna 4 km en besluiten om terug te keren naar de mannen. Ik keer de auto op het pad en we rijden terug. De band is inmiddels verwisseld maar de vraag is; “Wat nu?’

Het wordt al donker en we zijn er nog niet. We besluiten nog een paar kilometer verder te rijden om te kijken of we de Y-splitsing kunnen vinden. Na 42.4 komen we bij een echte Y-splitsing. Linksaf dus, nu 3.2 km verder om weer scherp naar links te gaan. Die afslag is er niet, inmiddels is het donker en rijden we met licht aan.

Auto’s stilgezet, en overleg. Bert geeft op de navigatie opnieuw de coördinatoren in en opeens komt de navi tot leven en geeft hij een punt aan. Bert kijkt en zegt: “We zijn vlakbij, ik weet het zeker”

Ik twijfel, maar Bert is overtuigd en ik vertrouw op zijn navigatie skills en zijn zelfverzekerdheid. Het is hartstikke donker en het enge wat we zien is de maan en het schijnsel van de komlampen.

We besluiten allemaal om te gaan rijden en wij rijden voor. We slaan een pad in en na een paar kilometer zien we op de navi het einddoel dichterbij komen. Bij elke afslag zetten we onze dagteller op 0 zodat we de weg terug kunnen rijden als we denken dat we fout gaan.

Ineens zien we in de verte lichtjes en bij elke draai zien we de lichten dichterbij komen.

Het is heel verleidelijk om rechtdoor het veld naar de lichtjes te rijden maar dat is onmogelijk. Het veld bestaat uit struiken en bomen maar kan ook kuilen en gaten bevatten en als je eenmaal vast zit dan kom je er helemaal niet meer uit.

We zien ook andere paden maar durven die gok ook niet te nemen, je weet nooit waar die uitkomen, we blijven op de weg rijden die de navi aangeeft.

Ons einddoel zien we ook dichterbij komen op de navi.

Jaaa, we zitten goed. Ineens zijn de lichten dichtbij en zien we mensen staan te zwaaien naar ons. De mensen van het kamp hebben ons allang gezien en verwelkomen ons. Er staan 5 personen met warme handdoeken en een warm welkom.

Ik ben nog nooit zo blij geweest om ergens aan te komen. Het is dan inmiddels 19.00 uur.

Onze tassen worden uit de auto gehaald en we worden naar een kampvuurtje gebracht. We krijgen een welkomstdrankje en we zien een gedekte tafel.

Het is zo fijn om er te zijn.

Onze kamer is geweldig en het eten is fantastisch. ’s Avonds tijdens het eten verteld Bert mij pas dat hij leeuwen heeft horen brullen toen zij de band aan het verwisselen waren. Gelukkig hoor ik dat dan pas, anders waren we misschien wel rechtsomkeert gegaan en hadden we nooit het kamp gehaald.

Na het eten kunnen we douchen en kruipen in een heerlijk bed met kruik.

Wat een enerverende dag.

We zijn in het kamp waar we de komende 2 dagen gaan verblijven, van daaruit gaan we door naar een ander kamp van hun. Eerst maar eens een nacht slapen. Morgen zien we weer verder.

even update

Lieve allemaal,

Ja, toch sneller wat verslagen dan verwacht.

Ik ben nog niet helemaal bij met schrijven maar wilde toch alvast wat posten.

We zijn even in de bewoonde wereld omdat we vanuit het Zuidelijk gedeelte van park naar het Noordelijk gedeelte gaan.

We rijden over de M9 en daar een lodge waar een heerlijk kopje koffie kunnen drinken en WIFI hebben.

We genieten ontzettend van onze trip en alles gaat goed.

Tot het volgende verhaal.

Liefs Bert en Heidi

1 augustus Hippo Bay camp 0 kilometer

Gister hebben we besloten om hier 2 nachten te blijven. Het is zo’n mooie plek en we zijn eigenlijk elke dag wel op pad geweest.

Ik wil graag uitslapen, tenminste dat denk ik.

Om 06.00 uur word ik wakker en zie dat de hemel langzaam begint te verkleuren, van zwart naar feloranje.

Vanuit ons bed kijken we hoe de dag langzaam begint. De feloranje tinten maken plaats voor zachte pasteltinten. Vogels vliegen voorbij en beneden in het gras zijn de nijlpaarden verdwenen en grazen nu puku’s. Een hert soort die je alleen in Zambia ziet. Het is muisstil en je hoort alleen de verschillende vogels.

De zon begint op te komen en hij is bloedrood/oranje.

In Australië hebben wij in het plaatsje Broome de “stairways naar de moon” gezien. Bij volle maan en eb, schijnt de maan over het strand en daardoor lijkt het alsof de ribbels van het zand een trap naar de maan zijn.

Vanochtend heb ik de “stairways naar de zon” gezien. Het water reflecteert niet overal de oranje zon en daardoor lijkt het ook of er een trap naar de zon is.

Ik maak foto’s met mijn Ipad door het horrengaas van de tent want ik heb geen fototoestel bij me.

We drinken koffie in bed terwijl de zon hoger klimt. Wat een mooi begin van de dag.

Eenmaal buiten horen we dat de reparatie van de schokbreker niet geholpen heeft en de “sleeve” toch gezakt is.

Na het ontbijt van gebakken spek met ei, kruipt Bert weer samen met E onder de auto.

De nachten in Afrika kunnen koud zijn, hiervoor had ik een extra dekentje dat is nu de klus deken, hij heeft al op verschillende plekken op de grond gelegen en die wil ik dus niet meer op mijn bed.

Bert is handig en technisch maar heeft ook het McGyver gen en motto: “alles kan opgelost worden, als het moet met kauwgum en een panty”

De oplossing voor de schokbreker had geen kauwgum of panty nodig maar wel een ijzeren ketting en tuinslangen het stomerij klerenhangertje dat wij altijd meenemen op onze reizen. De ketting zit in de tuinslang en zorgt ervoor de schokbreker niet te ver uitslaat. Allemaal zeer technisch maar we hopen dat het werkt.

Het probleem doet zich niet voor de eerste keer voor en de garages hebben het niet op kunnen lossen, dit is al de 5^e schokbreker. De auto gaat voor deze oplossing op de krik en dan wordt het probleem zichtbaar. De schokbreker is te kort. De auto is verhoogd met een grotere veer en daar horen schokbrekers bij. We kijken met zijn allen naar de losse schokbreker en dan zie ik om de veer een stickertje zitten. Ik stel voor om het eraf te peuteren en te kijken of er info over de veer opstaat. Warempel, de veer is 2,5 cm hoger dan zij in gedachten hadden, dan moet je daar dus ook een passende schokbreker bij hebben en dat schijnt niet het geval te zijn.

Hiermee kunnen ze naar de garage en laten zien wat het probleem is.

De rest van de dag heerlijk geluierd en plan de campagne gemaakt voor de komende 2 dagen.

Tegen de avond spreek ik de kok van het gezelschap dat vlak bij ons staat. Hij is een flamboyante Zambiaan die de hele dag zingt en graag contact maakt met anderen. Onderwerp van gesprek is het menu van die avond. Ik vraag hem wat het traditionele gerecht van Zambia is. “Shima” het bestaat uit een soort dikke pap, die gemaakt is van maismeel en daarbij wordt een prutje van groenten geserveerd. Ik leg hem uit dat ik glutenvrij moet eten en dat het dus een perfect gerecht voor mij zou zijn. Wij maken ondertussen nasi met kip en satésaus. Na zo’n 30 minuten komt hij aanlopen met een bordje met daarop 4 stukjes steak en een groenten prutje en de maispuree. Hij wil graag dat we allemaal proeven en dat doen we. Het smaakt heerlijk. Uiteraard bieden wij hem wat nasi met satésaus aan en dat bevalt hem goed. Contact maken met mensen en ervaringen uitwisselen gaat goed op een campsite, je komt elkaar iedere keer tegen.

Die avond gaan we op tijd naar bed, we willen graag weer vroeg vertrekken maar vooral nog een keer de zon op zien komen.

31 juli Kampeerplek bij de “ooovies” naar Hippo Bay campsite KM 154

We hebben toen we de vorige dag naar de “ooovies” reden bijna geen dieren gezien en ook ’s avonds bijna geen dieren gehoord.

De mannen vertelden ons de vorige avond dat er in het park luipaarden, kudu’s, olifanten en veel verschillende soorten bokkies zijn. Bokkies zijn alle hert-achtingen en daar heb je nogal wat verschillende soorten van hier in Afrika.

We willen vroeg op pad omdat er volgens hun dan veel te zien is. We staan op om 06.00 uur en vrij snel nadat wij rondscharrelen komen zij ook naar buiten. Het vuurtje wordt weer aangewakkerd en ze gaan gezellig rond het vuurtje zitten kletsen.

Bij vertrek worden we uitgezwaaid. We bedanken ze hartelijk.

Het is inmiddels al licht en we kunnen de vlakte goed overzien. Helaas geen leeuwen of luipaarden maar wel veel bokkies. Het red hartebeest had ik nog nooit gezien en die komt hier ook in grote getalen voor net als de reedbuck. We zien weer Sable antilopes en Roan antilopes, kudu’s, zebra’s, impala’s en wildenbeesten.

Het landschap is prachtig maar qua verschillende dieren valt het ons een beetje tegen.

Onze route zou ons via een kleine detour naar een camping moeten brengen waar we rond 15.00 uur willen zijn.

Dit is Afrika……heb ik al een paar keer geschreven en het detourtje is weg en we rijden en rijden maar in de verkeerde richting om de afslag te vinden.

Rond 12.00 uur stoppen we en gaan eens op de gps kijken. Niet verdwaald maar wel een heel stuk de verkeerde kant op. We besluiten om via de ‘gravel” naar de camping te gaan.

We rijden dus eerst terug en opeens horen we via de walkietalkie, even stoppen bij splitsing.

De andere schokbreker heeft het begeven. Bert en E onder de auto en ik rooster een boterhammetje voor de lunch.

De schokbreker wordt gerepareerd met wat tie-wraps.

Onze volgende bestemming ligt aan een meer en heet Hippo bay camp, daar mag je toch wel een nijlpaard verwachten.

Het meer is een grote vlakte en er steken allemaal dode of bijna dode bomen boven het water uit. De weg is vrij goed en slingert maar iets. We komen uit de bocht en zien hoe een nijlpaard heel verschrikt de struiken induikt. Zijn dikke billen schudden terwijl hij rent, geweldig gezicht. Aan de overkant van de weg, langs de oever liggen 4 nijlpaarden te zonnen. Een nijlpaard gaat staan en kijkt naar ons beweegt verder niet.

Het meer is geweldig mooi om te zien. De camping ligt aan het meer en heeft mooie douches en toiletten.

Het enige is dat er veel mensen zijn. We zijn zo gewend om alleen ergens te staan dat we verbaasd zijn om zoveel mensen te zien. Er zijn 2 groepen van 4 personen met begeleiding,

Er is een prachtige plek aan de rivier met een vuurplaats en een picknick tafel. We hopen dat we daar kunnen staan, en dat kan.

We zetten onze auto’s neer en ik neem eerst een douche, het is snoeiheet en we hebben 2 dagen in de auto gezeten.

De douches zijn heerlijk. Het water wordt verwarmd met donkeys (ezels) een kachel waar hout in gestookt wordt en dat verwarmt het water. Zolang er hout gestookt wordt is er warm water. Veel campings waar we geweest zijn hebben zonnepanelen, dat betekend alleen warm water als de zon er is. Een donkey is mijn favoriet, vooral als hij gestookt wordt voor je.

Voor het avondeten hebben we een lekker vuurtje nodig want we bakken een ossehaas op het rooster boven het vuur. Gepofte aardappel en maiskolf en eigengemaakte tzatziki.

Tijdens het avondeten horen we weer een hyena en de nijlpaarden die door het water klotsen.

De oever van het meer is zo’n 55 meter bij ons vandaan en de nijlpaarden lopen daar door het water. Na een minuut of 10 horen we ze ook grazen, ze zijn dol op gras en overbruggen ’s nachts grote afstanden om ergens te kunnen grazen.

En de bonus van de dag; een leeuw die brult. Wat een machtig geluid, indrukwekkend.

Langzaam komen alle sterren tevoorschijn. De melkweg is elke avond volledig te zien.

We ritsen het raam aan mijn kant van de tent open zodat we morgenvroeg de zon op kunnen zien komen boven het meer. ’s Nachts word ik wakker van het geluid van gegraas en als ik uit mijn raam kijk zie ik zo’n 11 nijlpaarden grazen.

Ik ben blij dat we op het dak van de auto slapen en niet met een tentje op de grond, dat zou ik echt niet durven met alle dieren die tot nu in en rond onze kampen gezien hebben.