30 juli 2018 Livingstone Zambia naar zuidelijk deel van Kafue National Park

30 juli 2018 Livingstone Zambia naar zuidelijk deel van Kafue National Park via de Dumdumwenze ingang 259 km

We willen vroeg op pad vandaag. Het zijn niet veel kilometers maar we weten dat er na de eerste 128 km asfalt een zandweg komt die zeer slecht onderhouden wordt.

Er is geen warm water op de camping maar we mogen douchen in 1 van huisjes van het complex.

De badkamer is een juweeltje. De muren zijn niet betegeld met tegels maar met stenen en de douche is een grote ronde vorm ook van allerlei stenen gemaakt. Het water van de douche stroomt uit een uitstekende rotspunt en daardoor lijkt het alsof je onder een watervalletje staat. Heerlijk warm water maar 1 probleem. Mijn lieve, zeer organiseerde man heeft onze “sop” op de vorige camping laten staan.

Ik heb nog even tijd om de familie een appje te sturen en om te FaceTimen met Lies.

Heel gek dat wij allebei op een ander continent zijn. Lisa in Australië en ik in Afrika.

Ik voel me een beetje weemoedig als we wegrijden. Zolang geen contact met haar is vreemd maar het kan niet anders.

Net buiten Livingstone is een politiecontrole. We moeten stoppen. Een zeer bitse politieagente vraagt naar Bert’s rijbewijs en de verzekeringspapieren van de auto. We krijgen geen reactie op onze vriendelijke goedemorgen. Ze loopt een rondje om de auto en zegt dat we het verzekeringsbewijs (dat we voor 168 Kwatcha gekocht hebben) op de ruit moeten plakken. “Sorry, sorry, wisten we niet, heeft niemand gezegd. Maar, hoe dan? We hebben niks om het te plakken”

Ze kijkt ons aan en wuift dan ineens dat we door moeten rijden. Geen gedag, geen voorstel hoe we het moeten plakken, niks. Snel rijden we weg en besluiten om niks te doen met het verzekeringsbewijs. Volgende politiecontrole is zo’n 30 min later.

Deze agent is zeer vriendelijk en goedlachs, hij wil Bert’s rijbewijs zien en de verzekeringspapieren en we mogen rijden. Iedere agent heeft blijkbaar zijn eigen ideeën en regels over dit. In onze reisgids staat ook een heel stuk over hoe om te gaan met politie.

Altijd lachen en vriendelijk zijn maar vooral nooit laten merken dat je haast hebt of ze vervelend vindt, want dat gaat zo’n aanhouding heel lang duren.

De eerste 125 km zijn asfalt en onze snelheid is zo’n 80 km per uur.

Rond 09.00 uur arriveren we in het dorpje waar de afslag naar het dorp moeten nemen. De regel over tanken wanneer je tanken kunt gaat weer in werking en we tanken de auto weer vol.

In het shopje van het tankstation kan ik “sop” kopen. Op het prijskaartje staat 26 kwatchaa, geen gekke prijs. Dit is een heel klein stadje met zeer weinig toerisme. Ik kom bij de kassa en ineens zijn ze 30 kwatchaa. Ik geef aan dat, dat niet klopt. Hij loopt met me mee en ik wijs hem op het prijs stickertje op fles in het schap. “Dat is een bestelnummer” zegt hij. Ik lach en zeg: Yeah, right. Het is niet erg als je mij meer wilt laten betalen, zeg dat dan gewoon en verzin niet iets wat overduidelijk onzin is.” Hij kijkt me aan en begint te lachen. “OK”

We lopen naar de kassa en ik betaal die 30 Kwatcha want uiteindelijk gaat het om 40 cent, niks voor mij en veel voor hem. Hij lacht nog steeds als we de winkel uitlopen.

We draaien van het asfalt af belanden meteen in chaos. Het is een zandweg waaraan allemaal kraampjes en winkeltjes liggen. Er staan containers waar winkeltjes inzitten maar ook gewoon een houten plank met spullen erop of gewoon spullen opgestapeld op de grond.

Mensen en verkeer gaan weer kriskras door elkaar, het is een kleurrijke wirwar.

We zijn een bezienswaardigheid met onze grote auto’s en overduidelijke blanke koppies.

Mensen zwaaien spontaan en we zwaaien terug. Langzaam rijden we de “bebouwde kom” uit. De weg wordt nog slechter. Het tegenmoed komend verkeer zijn grote vrachtwagens volgeladen met balen maismeel en katoen. Op de vracht zitten mensen stof te happen. Er rijden ook veel bakkies met mensen achterin. Ze zitten op elkaar gepropt met doeken voor hun mond in verband met het stof.

Het is 80 km over zand en gravel naar toegangshek van het park. We doen er zo’n 2 ½ uur over.

In het zuidelijk deel van het park is eigenlijk maar 1 kampeerplek, of was moet ik schrijven.

Er is 1 Lodge daar kun je slapen en eten een soort all inclusive in de bush. We weten dat zij geen kampeerders meer willen hebben. Onze hoop is dat als we aankomen bij de Lodge dat we niet weg gestuurd worden en toch mogen kamperen.

Als we aankomen bij de ingang van het park staan daar 2 parkwachters een blanke man.

Ik geef iedereen een hand en stel me voor, de rest doet dit ook. We kletsen wat over de reis en gaan met de parkwacht naar binnen om eea te regelen. Wij vertellen dat we willen kamperen bij de Lodge. De wachter verteld dat de heer bij de poort de eigenaar is van de Lodge.

E loopt naar buiten en knoopt meteen een praatje aan. Steve (de eigenaar) is meteen duidelijk, geen kampeerders bij hem. We kunnen voor $150 pp slapen en eten maar niet kamperen. Heel veel geld, vinden wij. Steve is niet te vermurwen, hij wil ook niet onderhandelen over de prijs en toont ook geen enkele empathie. De volgende kampeerplek is een stuk noordelijker en nog zeker 4 a 5 uur rijden. We willen graag het zuidelijke deel van het park ook bekijken en dat kan niet als we doorrijden.

Er komt een auto aan met 2 dames, gasten van Steve. Hij loopt naar binnen om de admin af te handelen. Ik stel voor dat we vragen of we bij de ingang mogen kamperen, als dat niet mag dan moeten we met Steve gaan onderhandelen en proberen om iets te regelen.

Ik leg onze situatie uit aan de wachter die achtergebleven is en hij zegt dat we kunnen kamperen bij het kantoortje, geen probleem. We gaan kijken en het is een prima plek, we mogen zelfs een vuurtje bouwen.

Probleem opgelost.

Steve vertrekt en dan komt de andere wachter erbij. Onze situatie wordt uitgelegd en dat we vannacht daar kamperen. De “hoofdwachter” zegt: “Jullie kunnen ook bij de ooovies kamperen” wij kijken elkaar aan en snappen echt niet wat hij bedoelt. Hij herhaalt: “bij de ooovies” Hij legt uit dat ze een kantoor- office in het park hebben en dat we daar ook mogen staan. Helemaal prima. Dan zijn we in het park en kunnen we morgenvroeg meteen een mooie tocht maken. Het is zo’n 1 ½ uur rijden naar de office dus dan zijn wel al mooi een stukje op pad. We betalen en vragen of hij de mensen wil laten weten dat we komen.

Tuurlijk, verzekert hij ons, maar het zal geen enkel probleem zijn.

We rijden het park in en met een rustig gangetje gaan we op zoek naar de ooovies. Het is moeilijker te vinden dan we dachten en uiteindelijk arriveren we op de plek. Er staat een witte ruïne die helemaal vervallen is en een klein gebouwtje. Dit gebouwtje heeft 2 kamers die duidelijk bewoond zijn. In elke kamer staat een tentje en er hangen kleren aan de ramen.

Voor het gebouwtje staat een rond rieten afdak waarin een vuurplek is. Het vuurtje is warm en smeult. Er is helemaal niemand te zien en op ons geroep komt ook niemand af.

Op het rieten dak ligt vis te drogen en er staan 2 waterpompen rond het gebouw. Niet helemaal zoals wij ons de ooovies voorgesteld hadden. We rijden de weg verder af en keren we terug, ja dit is het echt.

Tja dan moeten we hier maar slapen. Je mag absoluut niet wildkamperen in het park dus dat is geen optie.

We klappen onze tent open en gaan met een stoeltje bij de auto’s zitten. We koken pasta en eten gezamenlijk terwijl het langzaam donker wordt. We maken geen vuurtje omdat we geen hout hebben en niet het vuur dat er is willen gebruiken.

Het is stil, we horen bijna geen dieren en vragen ons af of we nog mensen gaan zien.

M draait zich om omdat ze iets hoort en tegelijkertijd komen er 3 mensen uit het donker tevoorschijn. Ze zijn ons genaderd zonder dat we ze gehoord hebben. Nummer 4 verschijnt ook ineens uit het niets. We registreren alle 4 tegelijk dat ze een wapen dragen. Gek genoeg gaat er geen enkele dreiging van ze uit. We leggen uit dat hier mochten staan van de wachters van het park. Ze knikken vriendelijk en heten ons welkom. We mogen er staan en nu zij er zijn, zijn we ook veilig. Het is een “anti poaching team” (anti stroop team). In het park wordt blijkbaar illegaal gejaagd en er zijn buitenlandse kopers die de lokale bevolking betalen om dieren te vangen of doden voor geld. De bevolking is arm en kent het park op zijn duimpje. Je kunt het ze bijna niet kwalijk nemen. Door het park patrouilleren verschillende teams. Zij werken 2 weken en mogen dan 5 dagen naar huis.

De mannen bouwen in no time hun vuurtje op en gaan koken. Ze kletsen en lachen met elkaar. Ze komen nog vragen of wij een vuurtje willen maar wij willen vroeg naar bed. Om 06.00 uur willen we opstaan en om 07.00 uur gaan we rijden. We willen graag de dieren zien die er zijn in dit park.

Om 20.15 uur gaan we naar bed, terwijl we onze tanden poetsen horen we een hyena lachen in de buurt. Ik heb er nog steeds geen gezien. Hopelijk lukt dat deze vakantie.

Ik bedenk in bed dat we zeer alert zijn op dieren maar helemaal niet op mensen. Tot nu toe zijn we ook alleen maar zeer aardige en behulpzame mensen tegen gekomen dus het is ook niet nodig geweest.

Wat een prachtig avontuur weer, kamperen op een plek die eigenlijk geen kampeerpek is en dan 4 mannen ontmoeten die het park vol dieren proberen te houden en ons meteen welkom heten en ons veilig willen laten voelen.

reacties en foto's

Lieve "meereizers"

Het is ontzettend leuk om jullie reacties te lezen.

Ik begrijp dat foto's de verhalen ondersteunen, maar....dit is Afrika.

Internet en WIFI zijn vaak onbetrouwbaar en vallen snel uit.

Ik ben al een uurtje bezig geweest om deze serie van 15 foto's te plaatsen.

Ik zal vaker proberen om tussendoor een foto te plaatsen.

De verslagen typ ik elke dag in Word en hoeven alleen maar geknipt en geplakt te worden, gaat veel sneller.

Ik reageer niet op alle reacties omdat het niet mogelijk is maar we lezen ze wel allemaal.

Wij blijven nog even genieten.

Vandaag een rustig dagje, verslag volgt.

Veel liefs,

Bert en Heidi

grens over naar Zambia

Vanochtend om 07.00 uur de wekker.

We willen om 09.00 uur vertrekken, zodra ik de was binnen heb. Eerst een heerlijk warme douche en daarna een ontbijtje.

Ik werk de verhalen bij zodat ik ze kan posten.

We gaan vandaag de grens over naar Zambia. Grensovergang kan stressvol zijn, we hebben geprobeerd ons in te lezen en info in te winnen maar… dit is Afrika. Alle info kan weer veranderd zijn en dus moet je weer improviseren.

De zon schijnt, alles is klaar en wachten op de was. Rond 09.30 uur ga ik eens informeren bij de receptie.

Nee, de was is er niet, wat was ook alweer de naam??? Ik voel de bui al hangen en inderdaad de was is niet geleverd.

“ Hoe laat willen jullie vertrekken?” “ Nu”

Paniek bij de receptie. Er wordt gebeld met verschillende mensen en ik merk dat er wat spanning is. Ik hoor tijdens het telefoongesprek in een voor mij onbekende taal wel steeds “Heskes” en “laundry” en “service”

Voorzichtig vraag ik: “ Is de was weg?” er wordt wat gelachen en dan wordt er nog een keer gebeld.

“No problem, we can fin dit, it’s not lost but we don’t know where it is” Echt het antwoord dat je wilt als je moet vertrekken en Bert’s lange broek erbij zit.

Ik zeg; ”I want my laundry, if it’s not clean, that’s ok. Just bring it here as soon as possible so we can leave”

Zenuwachtig gelach. Ik vertel ze dat ik op de camping wacht en zo snel mogelijk mijn was wil.

Na 15 minuten maar weer eens terug. “Yes, yes, we know where it is, it will beh ere in 15 minutes” We kijken elkaar aan en zeggen: “Ok, dat wordt wel 30 minuten”

Na 15 minuten is de was er, Bert neemt alles in ontvangst en er wordt hem aangeboden dat we niet hoeven te betalen want de was is niet helemaal droog en niet gestreken.

Bert zegt dat het goed is zo, zij weten niet dat ik in Nederland ook nooit strijk.

Ik check de was en ontdek dat we een onderbroek van Bert missen. De wasman is zeer ongelukkig als ik hem dat vertel, weer biedt hij aan dat ik mijn geld terug kan krijgen.

Ik bedenk me dat als ik het geld terug wil, hij er niks aan verdiend en dat wil ik niet.

Ik zeg dat het goed is zo, hij is verbaasd maar wel heel blij. Zijn dank is groot en oneindig.

De goede daad voelt goed. Hij is blij met mijn antwoord en ik zou niet blijer zijn als ik wel mijn geld terug had gekregen.

We vertrekken op weg naar de grens. De grens bereiken we na 10 minuten. Zimbabwe uit is geen probleem. We moeten alle gestempeld papiertjes van de vorige keer inleveren en dat was het.

In de auto op weg naar de grens met Zambia, zo’n 3 minuten verderop over een brug.

Op de brug mag je niet stoppen maar je mag wel over de brug lopen en ondertussen de auto fotograferen.

De brug is vlakbij de Victoria Falls dus de nevel van de waterval zie je.

Bert rijdt stapvoets de brug op en ik ren met de camera vooruit om foto’s te maken.

Het is prachtig om de auto met de nevel te zien, ik probeer zoveel mogelijk foto’s te maken en ondertussen de Japanners die er lopen er niet op te krijgen.

Hierdoor stagneert het af te toe en moet Bert bijna stil staan.

Ik stap net voor het einde van de brug weer in de auto.

Aan het einde worden we tot halt geroepen. Een mijnheer met een geweer kijkt echt niet blij. Je mag niet stoppen en langzaam rijden en Bert heeft beiden gedaan.

Ik lach vriendelijk en schuldbewust en zeg dat het allemaal mijn schuld is, ik was zo onder de indruk van de mooie beelden dat ik steeds meer foto’s heb gemaakt en alle voorschriften vergeten ben. Honderd excuses, het zal nooit meer gebeuren.

Met een barse stem zegt de mijnheer dat het echt niet mag,maar dat we door mogen rijden.

Ik verzeker hem dat ik het nooit meer zal doen en we rijden door.

Toch geen fijn gevoel als iemand met een geweer zo tegen je praat.

Bij de Zambiaanse grens moeten we in Dollars betalen maar ook in Kwatcha. Het lokale Zambiaanse betaalmiddel.

Het verkrijgen van Kwatcha is niet makkelijk. Je kunt ze pas krijgen als je in Zambia bent, dit betekend dat we de aan de grens moeten wisselen.

Dat is spannend en zeer stressvol. Wie vertrouw je en waar moet je allemaal aan denken. Volgens de fora is vooral de koers onderhandelingsgevoelig. De koers hebben we van tevoren uitgezocht in Euro’s en Dollars, dat kan niet fout gaan.

Het kan fout gaan omdat ze briefjes dubbelvouwen en 20 kwatcha tellen voor 200 kwatcha.

Afijn, teveel factoren die ervoor zorgen dat we niet zomaar dit gaan doen.

Het visum gaat goed, dat moet in Dollars. We vragen de vriendelijke dame achter het loket waar we kunnen wisselen. Zij zegt meteen dat ze ons wel wil helpen. We kunnen via het grenskantoor wel even naar de Zambia kant en daar zit een wisselkantoor.

Geweldig, we besluiten dat Bert en M dit gaan doen. Ze wachten in een gangetje en ze lopen met deze dame via officiële grens binnendoor naar het wisselkantoor, wisselen geld en komen weer terug.

De kwatcha zorgt ervoor dat we de auto’s in kunnen voeren en de milieubelasting kunnen betalen.

Stap 2 gedaan, zonder kleerscheuren en vrij snel.

De auto is verzekerd in Zuid-Afrika maar we moeten een Aansprakelijkheid verzekering afsluiten in Zambia. We informeren weer wat dat mag/moet kosten. De mijnheer bj de invoer zegt 168 kwatcha.

We gaan op zoek naar het kantoortje naar de verzekering. Het is een onooglijk hokje, naast de slagboom van de grens . We moeten weer van alles inleveren en na een paar minuten roept het mannetje: “ 360 kwatcha” we kijken verbaasd en zeggen dat we maar 1 maand nodig hebben en dat ons verteld is dat het 168 kwatcha is. Een gelaten blik en een pennenstreek en we betalen 168. Je moet dus op letten want voor je het weet betaal je het dubbele. Als laatste de lokale wegenbelasting. Hier wordt ook weer geprobeerd om het dubbele te vragen. 50 kwatcha. Als we aangeven dat ons verteld is het 40 moest zijn, betalen we ineens maar 25 kwatcha.

Even ter verduidelijking 168 kwacha is 15 euro, 360 kwacha is 30 euro.

We hebben alle stempels en alles gaat uiteraard weer met carbonpapier en mogen de grens over.

We zijn in Zambia. We rijden naar de camping en zoeken een plekje.

Het is een prachtige plek met weer gras. Geen warm water op de camping maar we mogen douchen in een hotelkamer.

Vandaag wordt ook de verhuurder een invertor geleverd. Ze sturen een medewerker vanuit Botswana naar de grens met Zambia en daar neemt een andere medewerker hem ontvangst.

Vervolgens wordt hij naar de camping gebracht. Wat een service, echt geweldig.

We maken gebruik van het internet op de camping en ik klooi een uurtje met foto’s om die erop te zetten.

De komende 10 dagen gaan we echt de bush in en hebben we geen winkels of internet.

De voorraad wordt ge-inspecteert en er wordt een menu gemaakt, tijd om boodschappen te gaan doen.

Een belangrijk deel van de boodschappen is ook bier en wijn. In de supermarkt vinden we van alles maar geen wijn.

Achter de supermarkt is een bottele shopje volgens de kassière. De bottele shop is een Gall en Gall.

Ik ga een kijkje nemen en besluit niet in mijn eentje te gaan. Het is een steegje zonder bestrating en een vriendelijke dame verteld mij dat de winkel met het grote hekwerk ervoor de bottle shop is.

We lopen er met zijn viertjes naar toe, en ik realiseer me dat het eigenlijk prima is. Niemand valt ons lastig of kijkt zelfs maar naar ons. We vinden de wijn die we zoeken, wat op zich al bijzonder is in dit onooglijke zaakje en gaan terug naar de auto.

Tijd voor een drankje in het sjiekste hotel van de omgeving. Uitzicht op de waterval en de zon gaat bijna onder.

Heerlijk, totale luxe. Het hotel is prachtig wit en de entree heeft mooie kroonluchters en Afrikaanse kunst. Het dak is van riet. We lopen de tuin in die grenst aan de Zambezi rivier en zien waar de waterval begint.

Wat een fantastische manier om de dag te eindigen.

Na dit heerlijk luxueuze moment terug naar de camping, waar inderdaad de invertor afgeleverd is.

De eigenaar maakt een geweldig vuur voor ons op de camping.

We eten en wassen af.

Morgen gaat de wekker om 06.00 uur.

Volgende stop is Kafue National Park. We kijken er naar uit.

De komende 10 dagen geen updates of contact met het thuisfront.

Helemaal los van media en alleen maar natuur en dieren. We hopen op mooie plekken en veel dieren.

Makwa Pan naar Victoria Falls 180 km

Vanuit het platform rijden we in een keer door naar Victoria Falls.

We stoppen even bij een sjieke safari lodge om hun internet te gebruiken om wat nodige dingen te doen.

Verfomfaaid en helemaal gekreukt staan we daar op de parkeerplaats als echte sociale media junkies onze dingen te doen.

Appje over mijn boodschappenauto waarvan het alarm steeds afgaat kan ik gelukkig meteen afhandelen.

Vervelend voor de buurt, maar gelukkig wil iemand het oplossen.

Victoria Falls is in vergelijking met de andere steden die we gezien hebben een moderne stad. Veel toerisme en veel straatverkopers die je bakjes, armbanden en hout gesneden dieren willen verkopen.

Vanuit mijn ooghoek spot ik een bordje; hotel en camping.

We hadden gepland om in National Park te gaan staan maar we weten dat daar geen voorzieningen zijn.

Deze camping heeft gras, stroom en prachtige douches. We zijn verkocht. Blijkt dat ze ook nog een was service hebben. Je levert een zak was in en de volgende dag voor 09.00 uur heb je hem terug. Snel een zak gevuld. We doen veel handwasjes maar soms is het lekker als het echt schoon is. Het wordt onderweg vooral stoffig en nooit echt vies.

Ineens zegt Bert; “kijk hier nou” de zool van zijn schoen heeft losgelaten.

Erg onhandig, we reizen met 1 paar gympen en 1 paar echte goede schoenen. Stevige zool en goede bescherming van je enkels en voeten. Bij de receptie vragen we naar een schoenmaker en warempel, er is er een.

We gaan op zoek en vragen het bij 3 verschillende mensen die wijzen allemaal naar een flatgebouw buiten het winkelcentrum.

De bewaker die bij de flat zit brengt ons naar de achterkant van het gebouw en daar zit een schoenmaker. Onder golfplaten staan zijn machines en is de werkplaats. Hij verteld dat de huur voor zijn ruimte in het winkelcentrum $500,00 per maand was. Die kon hij niet opbrengen.

Mensen weten hem toch wel te vinden, het is ook een stil protest, kijk waar hardwerkende mensen terecht komen. De huidige regering is doof voor dit soort situaties.

We worden met open armen ontvangen en ze vertellen openhartig over hun kijk op de verkiezingen en de huidige en oude regering. Ondertussen is hij in de weer met lijm en Bert’s schoen.

In de werkplaats hangen kartonnen mallen van voetomtrekken van zijn klanten.

Hij maakt nog schoenen met de hand en Bert’ s schoen is snel gefikst, het kletsen duurt langer.

Fantastische ervaring om met lokale mensen te praten over hun kijk op dit land en de toekomst.

Ik denk dat het goed is dat we morgen weg gaan. Er is angst dat de verkiezingen gemanipuleerd gaan worden door de huidige regering.

De bevolking en oppositie zal dat niet pikken dus dat zal voor onrust en rellen zorgen.

Ik hoop en gun deze bevolking een eerlijke verkiezing maar vooral een betere regering die meer voor het land gaat doen en minder voor zichzelf gaat zorgen.

Volgende stop is Victoria Falls zelf, we hebben ze eerder bezocht maar het blijft een spektakel. Het is zo’n indrukwekkende waterval. Hij is breed en het water stort met een indrukwekkende kracht naar beneden. Zelfs op afstand word je nat van de spray van water.

De wandeling duurt zo’n anderhalf uur, heerlijk buiten, de zon schijnt en de waterval is prachtig.

Tegenover de camping zit een lokale bierbrouwerij dus daar gaan we heen voor een biertje of twee…

We kijken naar de menukaart en besluiten om te kijken of er iets glutenvrij’s te krijgen is.

Ik loop naar de keuken en de kok is goed op de hoogte. Ze frituren de frietjes apart en de kip is verder helemaal ok.

Iedereen blij want als ik kan eten dan blijven we.

Het eten is heerlijk en we gaan terug naar de camping.

22.00 uur gaan we naar bed. Morgen naar Zambia.

De grensovergang wordt weer een dingetje, maar we zijn er vroeg dus dat komt goed.

27 juli 2018 Main Camp Campsite naar Makwa Platform

Vanochtend doen we rustig aan. We willen naar de Dopi Pan = Dopi watervlakte.

Gisterochtend heeft iemand daar een leeuwenfamilie gezien.

Het doel van vandaag is om rond 16.00 uur op ons Platform te zijn zodat we rustig aan de avond/nacht kunnen beginnen.

We rijden rond 08.00 uur naar de Dopi Pan, we stoppen onderweg bij een groep apen die aan het spelen zijn in een boom. De boom heeft een gladde ietwat schuine stam en de kleine aapjes proberen erlangs omhoog te klimmen. Ze glijden iedere keer terug, en beginnen weer opnieuw. Een wat oudere aap gaat halverwege staan en reikt ze hand toe. Via het hoofd van de aap rennen ze naar boven en springen dan weer naar beneden. Het ziet er gezellig en vrolijk uit. Voor het eerst zie ik apen als schattige dieren. Tot nu toe hebben we alleen maar overlast gehad en zie ik ze als schurftige scharminkels en vooral de grote baboons zijn schrikwekkend. Een grote baboon heeft makkelijk de lente van een volwassene en kan enorm indrukwekkend zijn als hij gaat staan. Opeens vertrekt de hele familie en klimt het allerkleinste aapje op de rug van zijn moeder en wordt gedragen.

Te schattig.

We tuffen rustig door en net voor we bij Dopi pan zijn denk ik ineens de vorm van een leeuwenkop te herkennen in de verte.

Onze vrienden rijden voor en zij zeggen tegelijkertijd door de walkietalkie: “leeuwen op het heuveltje aan de linkerkant.”

We rijden er heel rustig naar toe en zetten de auto stil.

Bovenop een zandheuveltje ligt een vrouwtjes leeuw rustig de boel te observeren. Naast haar ligt nog een leeuwin heerlijk te genieten van de morgenzon.

Het is zo’n machtig schouwspel die om leeuwen in het echt te zien, je kunt er uren naar kijken. Er komen wat autootjes van de verschillende organisaties die mensen mee nemen op game drives. Grappig genoeg reden er 2 autootjes voor ons maar die hadden de leeuwen niet gespot.

Meer mensen betekend meer onrust we blijven een poos kijken en besluiten naar het water te rijden om te kijken of de leeuwen komen drinken als de rust is weder gekeerd.

Helaas komen er alleen maar meer autootjes en de mensen in die autootjes praten allemaal vrij luid met elkaar, alsof beesten doof zijn voor mensen stemmen. Bij het water aangekomen drinken we een kopje koffie in de auto en wachten af. Het is een komen en gaan van autootjes en ineens rijden 2 autootjes de vlakte in om dichterbij de leeuwen te komen. Je mag niet van het pad af. De leeuwen worden onrustig en 1 staat op en loopt weg. Prachtig gezicht maar niet ok, geforceerd door de omstandigheden. Daarna gebeurt er lang niks en wij wachten geduldig. Af en toe steekt een leeuw zijn kop boven het grasveld uit maar verder gebeurt er niet veel. Ineens gaat er weer 1 staan, loopt een paar passen en laat zich zo in het gras vallen, weg, uit zicht. Als je nu langs rijdt zie je niet ineens dat er een leeuw is.

We besluiten terug te rijden naar het kamp en te lunchen, warme douche en dan naar ons platform.

Rustige middag en om 15.00 rijden we naar het platform. Het is er nog druk met mensen die bij de pan komen kijken. Rond 18.00 uur is het er stil en is als het goed is iedereen het park uit. We beginnen stoeltjes en kookspullen maar ook eten naar boven te brengen. We zetten alvast de auto’s in een goede positie en maken de tenten open. Bert en ik hebben beiden thermo ondergoed bij ons, dat gaat aan met het eerste laagje kleding. Het zal zo’n 4 a 5 graden worden vannacht, als je dan stilzit is het snel koud.

We zijn er klaar voor. Ineens komt een rechts een enorme zwerm apen aangestormd, zij overnachten blijkbaar bij het water in de bomen. Het is echt geweldig om te kijken hoe zij zich voor bereiden om te gaan slapen. De bomen bewegen en er is een gekrijs van jewelste. Je ziet de apen groot en klein een plek zoeken op een tak, en zich nestelen om vervolgens weer 2 takken naar beneden te zakken om daar te gaan zitten.

Er vallen apen uit bomen en die klimmen er weer terug in.

De nacht begint langzaam te vallen en de kleuren zijn geweldig. Het oranje licht dat langzaam tussen de bomen doorzakt en de contouren van de Afrikaanse bomen.

We zitten allemaal te genieten en er worden enthousiast foto’s gemaakt.

Ineens komt er langzaam een olifant aangelopen over het pad, heel rusrig loopt hij naar het water. Hij zoekt de verste rand op, hij weet dat wij er zijn maar durft het aan. Het lijkt erop alsof hij de proefpersoon was. Langzaam komen er een voor een meer olifanten aangelopen.

Ze staan met z’n zessen bij het water en we horen ze drinken en water over elkaar heen spuiten.

De maan begint ook vanaf 20.30 uur langzaam te verkleuren, vanaf de onderrand.

Opeens verschijnt er aan de overkant van het water een vorm, we schijnen met de zaklamp, wat is het? Te klein voor een nijlpaard, geen slurf dus ook geen olifant. We herkennen het niet. We denken een wildebeest maar helemaal zeker zijn we niet.

Er gebeurt verder helaas niet veel bij het water. De maan kleurt langzaam en om 22.00 uur is het een bloedmaan. Hij is prachtig, we genieten van het moment. De Melkweg is in volle glorie te zien net als alle andere sterren. Prachtig. Geen foto’s maar wel voor altijd mooie beelden in mijn hoofd met de achtergrondgeluiden van de Afrikaanse vlakte.

Onder begeleiding van hyena gehuil gaan we slapen.

Ik word vaak wakker en kijk dan door mijn raam dat helemaal opgeritst is om te checken of we geen dieren missen. Helaas geen leeuwen of andere dieren. Wel hoestende en boerende apen, alsof je naast een boom vol oude mannen slaapt. (sorry, mannen)

De wekker gaat om 05.00 uur, we kijken door het raam, de maan staat nu aan de andere kant van het water en schijnt over de vlakte, sprookjesachtig en onwerkelijk, net een decor voor een film.

We verzamelen moed en gaan om 05.15 uur het bed uit. Het is koud!!!!

De auto uitstappen is toch weer even een momentje, wie weet wat er achter je auto ligt te wachten.

Alles is rustig en we klimmen weer het platform op. Langzaam komt de zon op en verdwijnt de maan. Links is alles gehuld in pasteltinten van de ondergaande maan en rechts komt de zon op en zorgt juist voor felle oranje en blauwe tinten. Prachtig.

In de verte zien we een giraffe nieuwsgierig tussen de bomen staat te kijken maar hij komt niet drinken. De impala’s en wilde zwijntjes blijven ook op afstand.

In het water ligt een joekel van een krokodil en die zien we af en toe zijn kop boven het water uitsteken. De apen worden wakker en beginnen uit de boom vallen en klimmen. Ze zitten elkaar achterna en het is of je naar een gezin kijkt of een klas vol kinderen. Geweldig.

Ze lopen via de achterkant van het water en ineens is er actie. De krokodil hapt en verdwijnt snel weer onder water. We zien hem even later weer boven komen met een vogel in zijn bek. Hij hapt en bijt en verdwijnt onder water. Natuur in volle werking. Eten of gegeten worden.

 Om 08.00 rijden we weg van het platfom.

Main Camp Campsite naar Makwa Platform

Vanochtend doen we rustig aan. We willen naar de Dopi Pan = Dopi watervlakte.

Gisterochtend heeft iemand daar een leeuwenfamilie gezien.

Het doel van vandaag is om rond 16.00 uur op ons Platform te zijn zodat we rustig aan de avond/nacht kunnen beginnen.

We rijden rond 08.00 uur naar de Dopi Pan, we stoppen onderweg bij een groep apen die aan het spelen zijn in een boom. De boom heeft een gladde ietwat schuine stam en de kleine aapjes proberen erlangs omhoog te klimmen. Ze glijden iedere keer terug, en beginnen weer opnieuw. Een wat oudere aap gaat halverwege staan en reikt ze hand toe. Via het hoofd van de aap rennen ze naar boven en springen dan weer naar beneden. Het ziet er gezellig en vrolijk uit. Voor het eerst zie ik apen als schattige dieren. Tot nu toe hebben we alleen maar overlast gehad en zie ik ze als schurftige scharminkels en vooral de grote baboons zijn schrikwekkend. Een grote baboon heeft makkelijk de lente van een volwassene en kan enorm indrukwekkend zijn als hij gaat staan. Opeens vertrekt de hele familie en klimt het allerkleinste aapje op de rug van zijn moeder en wordt gedragen.

Te schattig.

We tuffen rustig door en net voor we bij Dopi pan zijn denk ik ineens de vorm van een leeuwenkop te herkennen in de verte.

Onze vrienden rijden voor en zij zeggen tegelijkertijd door de walkietalkie: “leeuwen op het heuveltje aan de linkerkant.”

We rijden er heel rustig naar toe en zetten de auto stil.

Bovenop een zandheuveltje ligt een vrouwtjes leeuw rustig de boel te observeren. Naast haar ligt nog een leeuwin heerlijk te genieten van de morgenzon.

Het is zo’n machtig schouwspel die om leeuwen in het echt te zien, je kunt er uren naar kijken. Er komen wat autootjes van de verschillende organisaties die mensen mee nemen op game drives. Grappig genoeg reden er 2 autootjes voor ons maar die hadden de leeuwen niet gespot.

Meer mensen betekend meer onrust we blijven een poos kijken en besluiten naar het water te rijden om te kijken of de leeuwen komen drinken als de rust is weder gekeerd.

Helaas komen er alleen maar meer autootjes en de mensen in die autootjes praten allemaal vrij luid met elkaar, alsof beesten doof zijn voor mensen stemmen. Bij het water aangekomen drinken we een kopje koffie in de auto en wachten af. Het is een komen en gaan van autootjes en ineens rijden 2 autootjes de vlakte in om dichterbij de leeuwen te komen. Je mag niet van het pad af. De leeuwen worden onrustig en 1 staat op en loopt weg. Prachtig gezicht maar niet ok, geforceerd door de omstandigheden. Daarna gebeurt er lang niks en wij wachten geduldig. Af en toe steekt een leeuw zijn kop boven het grasveld uit maar verder gebeurt er niet veel. Ineens gaat er weer 1 staan, loopt een paar passen en laat zich zo in het gras vallen, weg, uit zicht. Als je nu langs rijdt zie je niet ineens dat er een leeuw is.

We besluiten terug te rijden naar het kamp en te lunchen, warme douche en dan naar ons platform.

Rustige middag en om 15.00 rijden we naar het platform. Het is er nog druk met mensen die bij de pan komen kijken. Rond 18.00 uur is het er stil en is als het goed is iedereen het park uit. We beginnen stoeltjes en kookspullen maar ook eten naar boven te brengen. We zetten alvast de auto’s in een goede positie en maken de tenten open. Bert en ik hebben beiden thermo ondergoed bij ons, dat gaat aan met het eerste laagje kleding. Het zal zo’n 4 a 5 graden worden vannacht, als je dan stilzit is het snel koud.

We zijn er klaar voor. Ineens komt een rechts een enorme zwerm apen aangestormd, zij overnachten blijkbaar bij het water in de bomen. Het is echt geweldig om te kijken hoe zij zich voor bereiden om te gaan slapen. De bomen bewegen en er is een gekrijs van jewelste. Je ziet de apen groot en klein een plek zoeken op een tak, en zich nestelen om vervolgens weer 2 takken naar beneden te zakken om daar te gaan zitten.

Er vallen apen uit bomen en die klimmen er weer terug in.

De nacht begint langzaam te vallen en de kleuren zijn geweldig. Het oranje licht dat langzaam tussen de bomen doorzakt en de contouren van de Afrikaanse bomen.

We zitten allemaal te genieten en er worden enthousiast foto’s gemaakt.

Ineens komt er langzaam een olifant aangelopen over het pad, heel rusrig loopt hij naar het water. Hij zoekt de verste rand op, hij weet dat wij er zijn maar durft het aan. Het lijkt erop alsof hij de proefpersoon was. Langzaam komen er een voor een meer olifanten aangelopen.

Ze staan met z’n zessen bij het water en we horen ze drinken en water over elkaar heen spuiten.

De maan begint ook vanaf 20.30 uur langzaam te verkleuren, vanaf de onderrand.

Opeens verschijnt er aan de overkant van het water een vorm, we schijnen met de zaklamp, wat is het? Te klein voor een nijlpaard, geen slurf dus ook geen olifant. We herkennen het niet. We denken een wildebeest maar helemaal zeker zijn we niet.

Er gebeurt verder helaas niet veel bij het water. De maan kleurt langzaam en om 22.00 uur is het een bloedmaan. Hij is prachtig, we genieten van het moment. De Melkweg is in volle glorie te zien net als alle andere sterren. Prachtig. Geen foto’s maar wel voor altijd mooie beelden in mijn hoofd met de achtergrondgeluiden van de Afrikaanse vlakte.

Onder begeleiding van hyena gehuil gaan we slapen.

Ik word vaak wakker en kijk dan door mijn raam dat helemaal opgeritst is om te checken of we geen dieren missen. Helaas geen leeuwen of andere dieren. Wel hoestende en boerende apen, alsof je naast een boom vol oude mannen slaapt. (sorry, mannen)

De wekker gaat om 05.00 uur, we kijken door het raam, de maan staat nu aan de andere kant van het water en schijnt over de vlakte, sprookjesachtig en onwerkelijk, net een decor voor een film.

We verzamelen moed en gaan om 05.15 uur het bed uit. Het is koud!!!!

De auto uitstappen is toch weer even een momentje, wie weet wat er achter je auto ligt te wachten.

Alles is rustig en we klimmen weer het platform op. Langzaam komt de zon op en verdwijnt de maan. Links is alles gehuld in pasteltinten van de ondergaande maan en rechts komt de zon op en zorgt juist voor felle oranje en blauwe tinten. Prachtig.

In de verte zien we een giraffe nieuwsgierig tussen de bomen staat te kijken maar hij komt niet drinken. De impala’s en wilde zwijntjes blijven ook op afstand.

In het water ligt een joekel van een krokodil en die zien we af en toe zijn kop boven het water uitsteken. De apen worden wakker en beginnen uit de boom vallen en klimmen. Ze zitten elkaar achterna en het is of je naar een gezin kijkt of een klas vol kinderen. Geweldig.

Ze lopen via de achterkant van het water en ineens is er actie. De krokodil hapt en verdwijnt snel weer onder water. We zien hem even later weer boven komen met een vogel in zijn bek. Hij hapt en bijt en verdwijnt onder water. Natuur in volle werking. Eten of gegeten worden.

Om 08.00 rijden we weg van het platfom.

26 juli “100 mile” tocht door Hwange National Park: 140 km

Om 06.25 uur staan we voor de poort die toegang geeft tot het park. De zon breekt door en schijnt tussen de bomen struiken.

Het wordt een prachtige dag. De dieren hebben het net als wij koud en daardoor zijn ze nog niet heel actief.

Onze eerst stop is een platform dat gebouwd is bij een watervlakte. Het park heeft enorm veel dieren maar dat komt voornamelijk omdat er heel veel water is. De eigenaar heeft allemaal waterpompen geïnstalleerd en na zijn dood is het park aan de overheid geschonken. Zimbabwe had een hele rijke president maar de bevolking was ontzettend arm.

Veel corruptie en weinig middelen. Het park is daardoor ook zo onderkomen. Er is een stichting die geld inzamelt om het park te behouden en die onderhoud de pompen. Ieder jaar is er ook een fietstocht door het park om via sponsoring geld in te zamelen. Goed initiatief.

Op het platform zit een vader met 2 kinderen, helemaal ingepakt in dekens en dikke jassen. Hij verteld ons dat hij de nacht doorgebracht heeft op het platform. Ze hebben heel veel wild gezien maar ook afgezien, omdat het zo koud was.

Jaaaaa, dat willen wij ook.

Stel je voor op 27 juli op het platform die enorme open vlakte met volle maan, zodat je alles kunt zien, en de maanverduistering.

Helemaal blij met de oplossing gaan we op pad. We zien veel dieren die wel al eerder gezien hebben maar het Sabel hert stond nog op mijn lijstje en die hebben we gezien. Prachtig beest met grote rechte hoorns/gewei. Ons ontbijt maken we op de volgende picknick plek. We zijn zo vroeg vertrokken dat we niet ontbeten hebben. Er wordt een eitje met spek gebakken en koffiegezet. De zon schijnt en het wordt zelfs warm. Heerlijk.

De mensen die hier slapen vertellen dat ze niks gezien hebben dus we vertrekken uit het kamp met het idee dat de watervlakte die erbij ligt wel leeg zal zijn. Niks is minder waar, onder een boom in de schaduw ligt een leeuwin lekker uit te buiken.

We kunnen door de verrekijker zien dat het een prachtig beest is, ze lijkt me recht aan te kijken, indrukwekkend beeld.

Iedereen weet hoe dol ik ben op vogels, en er helemaal niet bang voor ben.

Southern Ground Hornbill is een grote zwarte vogel met rode kuif en lel onder zijn hoofd, hij lijkt op een aasgier/kalkoen maar dan met rode accenten.

Het klinkt raar maar hij is bijna mooi van lelijkheid.

We stoppen bij 5 vogels die langs de kant van de weg in de bosjes staan, het blijken er meer en er zijn zelfs 2 jongen bij. Deze vogel legt maar eens in de 9 jaar een ei dus het is heel speciaal dat er jongen zijn. Het zijn dus 2 paartjes met hun jong. Ik pak de camera en begin foto’s te maken. De vogels hebben een hele scherpe, puntige bek en er wordt op iets ingehakt. Ik denk eerst een kokosnoot maar realiseer me dan dat onmogelijk is. Er zijn hier geen palmbomen en het is een echte vleeseter, die neemt geen vegetarisch alternatief.

Ik kijk beter en zie dat het een schildpad is. Fanatiek probeert de vogel ieder stukje schildpad eruit te peuteren en slaat met zijn prooi op de grond. De natuur is wreed maar ieder dier heeft zijn plek in dit geheel.

Langzaam raak ik ook mijn olifanten-stress kwijt. De olifanten hier zijn een stuk kleiner en veel relaxter. We maken foto’s van drinkende olifanten van etende olifanten en van gewoon langs de weg staande en lopende olifanten. Heerlijk om weer zo te genieten van deze prachtige beesten.

Bij aankomst in het park snel naar de receptie om te kijken of we op het platform kunnen overnachten.

Hoera, er is plek. Het zal een onvergetelijke nacht worden, veel dieren, volle maan, maanverduistering en veel kou maar we hebben het er graag voor over.

Nu eerst nog een nacht op de camping. En natuurlijk een vuurtje met een overheerlijke rib eye er op, met als garnituur een gebakken aardappeltje en een gepofte maiskolf. Toetje ananas op de bbq met amarula.Genieten!

Bulawayo naar Hwange 292 km

Na een koude nacht een lekker warme douche en op pad.

Onze huurauto bevalt erg goed maar hij is niet helemaal compleet.

We missen bijvoorbeeld een inverter. Met een inverter kun je bijvoorbeeld je laptop en fotocamera opladen omdat hij 12 volt omzet naar 220 volt.

We dachten dat er een inverter bij zat maar die zijn ze helaas vergeten.

Gelukkig reizen we met onze vrienden en hebben zij er 1 maar het zou handig zijn als wij er zelf 1 hebben.

De verhuurder heeft ons toestemming gegeven om er 1 te kopen en dus gaan we op pad.

Maar….dit is Afrika…en het lukt ons niet om een winkel te vinden die inverters verkoopt.

Het centrum van Bulawayo is druk en chaotisch. Auto’s en mensen rijden en lopen krisdras door elkaar. Bert komt ogen te kort om iedereen en alles te ontwijken. Tegelijkertijd zoeken we naar winkeltjes waar ze zoiets kunnen verkopen.

Bert en E stappen uit bij een winkel en ik blijf in de auto zitten. Voor het eerst deze vakantie komt er iemand om geld vragen, hij zegt voor school, ik geef aan dat ik niks heb en hij loopt door.

We hebben nog 1 ding dat moet gebeuren, tanken. We zijn nog lang niet leeg maar, je tankt als je tanken kunt want je weet nooit wanneer je weer tanken kunt.

In Zimbabwe hebben we al meegemaakt dat er geen diesel was dus we willen ervoor zorgen dat we nooit helemaal leeg zijn.

Afspraak wordt dat we stoppen bij het eerste tankstation dat we tegen komen. Bert is zo druk met iedereen ontwijken dat we het tankstation missen.

Grappig genoeg zien we wel allerlei shopjes waar we eventueel een inverter kunnen kopen. Ik stap uit en loop naar onze vrienden en we spreken af zij doorrijden tot het eerste tankstation links en wij even gaan shoppen voor he ding. Achter ons wordt boos getoeterd maar ik zwaai en maak een verontschuldigend gebaar en er wordt gelachen en het is goed.

Zij rijden weg en wij gaan op inverter jacht. Ieder winkeltje dat we binnen stappen worden we vriendelijk begroet en vervolgens krijgen we 0 op het rekest. Geen inverter.

We besluiten het op te geven en op zoek te gaan naar onze vrienden.

Ineens staat M naast me, ze zijn maar teruggekomen want ze reden ineens buiten het centrum en waren bang ons kwijt te raken.

Samen op weg om te tanken dus. Eerste tankstation, helaas pindakaas, geen diesel.

We worden doorgestuurd naar een ander tankstation.

We rijden ernaartoe en daar komen we terecht in een ietwat dubieuze situatie.

Eerst is er geen diesel totdat we aangeven dat we met keiharde dollars gaan betalen. We kunnen ieder 50 liter krijgen voor een prijs die normaal is. De prijs is goed alleen denken we dat het geld rechtstreeks in de broekzak van de medewerker is gegaan, toen wij tankten verdween de liter prijs ineens, Wij denken dat de eigenaar nu 100 liter diesel mist die nergens terug te vinden zijn en de medewerker de held van zijn familie is.

Volle tank en geen inverter maar wel op weg naar Hwange.

Volgens onze reisgids het mooiste park ter wereld.

In het park mag je rijden tussen 06.30 en 18.00 uur, ’s nachts kampeer je op de camping of op exclusieve sites. We willen graag een exclusieve site maar die zijn allemaal volgeboekt tot in oktober.

We eindigen op de camping. Een mistroostig veld met her en der toiletblokjes. Dat klinkt sjiek maar helaas is het erg vergane glorie. Elk toiletblokje heeft een dames en heren kant, ieder kant heeft 1 toilet. De dames hebben 2 kamertjes met een bad?!?!, echt praktisch om hier in bad te gaan, de heren hebben een bad en een douche.

Het is schoon maar oud en roestig. Hout wordt geleverd en we maken een vuurtje.

Op 27 juli is er een maanverduistering en het lijkt ons geweldig om die in het park te kunnen zien, maar niet op de camping. Onze volgende stop is Livingstone in Zambia, een “stad”, voor een maanverduistering is een vlakte in Zimbabwe een veel betere plek.

Op tijd naar bed want morgen gaan we 100 mile tocht rijden door het park, ondertussen hopen we een oplossing te vinden voor 27 juli.

Het park gaat om 06.30 uur dus dan willen wij bij de poort staan.